«Τέλος οι ευγένειες...», γράφει ο δημοσιογράφος Γιάννης Συμεωνίδης, ξεκινώντας μια εξομολόγηση (με ανάρτησή του) που ξεχειλίζει από οργή και αξιοπρέπεια. Σε ένα πολιτικό τοπίο που ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μας υπενθυμίζει ότι μπορεί να λειτουργεί όπως μια Καμόρα, η φωνή του Συμεωνίδη ηχεί σαν καμπάνα αφύπνισης.
Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος των όσων καταγγέλλονται, αρκεί να σταθεί σε μερικά μόνο αποσπάσματα: «Με απείλησαν με μηνύματα του τύπου “πρόσεχε γιατί έχεις και μια δουλειά”, “το αφεντικό σου είναι φίλος μου”» και άλλα. Η δημοσιογραφία στοχοποιείται, οι άνθρωποί της εξορίζονται, μόνο και μόνο επειδή δεν αποδέχονται να φορέσουν φίμωτρο.
Ο Συμεωνίδης κατήγγειλε δημόσια ότι απολύθηκε, έχασε τη δουλειά του από το CNN Greece από παρέμβαση ανθρώπων του περιβάλλοντος του Αλέξη Τσίπρα (προφανώς εν γνώσει του) λόγω της κριτικής που ασκούσε. Και όταν βρήκε νέα εργασία, εν τέλει δεν κλήθηκε ποτέ να εργαστεί, χωρίς καμία εξήγηση παρά τη συμφωνία. Οι σταλινικές σκιές της Κουμουνδούρου είναι ζωντανές…
Πολιτική Μαφία
Το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί ηθικού πλεονεκτήματος καταρρέει όταν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του αποκαλύπτουν τις μεθόδους που θυμίζουν άλλες εποχές. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκασε –με στόμφο– «τον αυταρχισμό των αντιπάλων του». Κι όμως, όπως λέει και ο Συμεωνίδης, όταν ήρθε η ώρα της αλήθειας, κάποιοι στην Πολιτική Γραμματεία τού ζήτησαν να μην του δοθεί διαπίστευση για το συνέδριο, επειδή «ήξεραν ότι θα έγραφα πως “ο βασιλιάς ήταν γυμνός”».
Στη δημοκρατία, ο δημοσιογράφος έχει χρέος να αποκαλύπτει την αλήθεια. Στην καθεστωτική λογική ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό ισοδυναμεί με «έγκλημα καθοσιώσεως». Η απάντησή τους; «Παράτα τον Κασσελάκη, χαμήλωσε τους τόνους κι ο Αλέξης θα σου βρει δουλειά».
Όποιος δεν συμμορφώνεται, εξορίζεται, κατά προτίμηση σε επαρχία – «να τον στείλουμε εξορία», όπως ειρωνικά παρατηρεί ο ίδιος.
Η περίπτωση Συμεωνίδη δείχνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να ανακυκλώνει το χειρότερο παρελθόν της ελληνικής πολιτικής ζωής. Από την επιχείρηση φίμωσης μέχρι την καθημερινή «δολοφονία χαρακτήρα» μέσω των γνωστών τρολ, όλα φανερώνουν ένα κλίμα ακραίου πολιτικού χουλιγκανισμού.
Ο ίδιος γράφει χωρίς περιστροφές: «Ξέρω ότι έχουν βάλει λυτούς και δεμένους ώστε να μην καλύψω ποτέ ξανά το ρεπορτάζ του μορφώματός τους. Τελευταίο κρούσμα, ιστοσελίδα που βγήκε πριν λίγες ημέρες, όπου –ως διά μαγείας– βρέθηκε άλλος συνάδελφος να γράφει εκεί που είχα συμφωνήσει εγώ». Μπορεί η Κουμουνδούρου να ονειρεύεται ένα καθεστώς απόλυτου ελέγχου στην ενημέρωση, όμως η αλήθεια –αργά ή γρήγορα– βρίσκει τον δρόμο της.
Σε μια συγκλονιστική αποστροφή, ο Συμεωνίδης αποκαλύπτει την αποφασιστικότητά του: «Μπορώ να είμαι ευτυχισμένος ζώντας με στέγη μου τον ουρανό και τρώγοντας σπαράγγια, αρκεί να έχω ένα μολύβι κι ένα χαρτί. Αν προσπαθήσουν να μου τα πάρουν, τότε είμαι πρόθυμος να κυλιστώ στη λάσπη τους».
Η φράση αυτή είναι το πιο ηχηρό χαστούκι σε όσους –στο όνομα της «δημοκρατικής ευαισθησίας»– παίζουν το παιχνίδι της εκδίκησης και της εκφοβιστικής εξουσίας.
Η σιωπή ως συνενοχή
Η περίπτωση του δημοσιογράφου δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Είναι καθρέφτης μιας παθογένειας: ότι όποιος σηκώνει το κεφάλι, όποιος τολμά να κριτικάρει τον «μεγάλο ηγέτη», μπαίνει αυτομάτως στο στόχαστρο. Η επιχείρηση φίμωσης του Συμεωνίδη είναι μια κηλίδα στο ήδη ρυπαρό «καθαρό μέτωπο» του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα που αυτοπαρουσιαζόταν ως υπερασπιστής της πολυφωνίας αποδεικνύεται επιμελής μαθητής των σταλινικών μηχανισμών: διαρκής παρακολούθηση, απειλές, αποκλεισμός, σπίλωση. Η πιο αστεία –και συνάμα θλιβερή– ειρωνεία είναι ότι τα ίδια πρόσωπα που μιλούν για «καθεστώς Μητσοτάκη» αποδεικνύονται ειδικοί στις μεθόδους καταστολής.
Το κείμενο του Συμεωνίδη είναι μια υπενθύμιση πως, παρά τα οργανωμένα σχέδια φίμωσης, οι ελεύθερες φωνές δεν φυλακίζονται ούτε εξορίζονται. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να καταργήσει τη δημοσιογραφία, το μόνο που πετυχαίνει είναι να αποκαλύπτει το αληθινό του πρόσωπο: ένα πρόσωπο με ανησυχητικές αποχρώσεις ολοκληρωτισμού.
Αν νομίζουν ότι μπορούν να φορέσουν φίμωτρο σε όσους αρνούνται να γίνουν αυλικοί, γελιούνται. Όπως έγραψε κι ο ίδιος: «Θα επανέλθω με τον ίδιο τρόπο: με ελάχιστο φόβο και πολύ πάθος».
Αυτή είναι η απάντηση σε κάθε απόπειρα πολιτικού τραμπουκισμού. Ένα μολύβι, ένα χαρτί και το θάρρος να λες την αλήθεια.
