Θα συμφωνήσουμε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι η διαχείριση της υστεροφημίας ενός πρώην πρωθυπουργού από τον ίδιο, εν προκειμένω του Αλέξη Τσίπρα, προδήλως αποκαλύπτει τα λάθη του, τα οποία επιχειρεί να... διορθώσει αυτοβιογραφικά. Οι πρωθυπουργοί, όμως, δεν γράφουν βιβλία. Αφήνουν άλλους να γράψουν για λογαριασμό τους. Δεν αποκαλύπτουν μυστικά. Δεν τακτοποιούν εκκρεμότητες. Δεν ψάχνουν δικαιολογίες για τα λάθη τους. Δεν επικρίνουν. Δεν κουτσομπολεύουν, δεν «αδειάζουν» τους συνεργάτες τους.
Οι πρώην πρωθυπουργοί δεν γίνονται σχολιαστές στη δική τους βιογραφία, όσο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι. Αξίζουν περισσότερο όταν σιωπούν –όταν μάλιστα με τους χειρισμούς τους αποδεδειγμένα έβαλαν σε κίνδυνο τη χώρα τους– παρά για αυτά που αποκαλύπτουν. Ωστόσο, το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα προβλέπεται ότι θα προκαλέσει έναν μεγάλο κύκλο συζητήσεων.
Αλλά και αναταράξεις στην Αριστερά, εν μέσω της σοβούσης κρίσης που έχει οδηγήσει στον κατακερματισμό της. Προφανώς ο συγγραφέας δεν αντιλαμβάνεται τον ρόλο του, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει αδύναμος να αναλάβει τις ευθύνες του. Γιατί η απόφασή του να γράψει ένα βιβλίο αυτοδικαίωσης δοκιμάζει τη μνήμη όσων είχαν ξεχάσει το δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών, τις... διαπραγματευτικές του ικανότητες, αλλά και τις πρακτικές (τύπου Novartis) με σκοπό την εξόντωση των πολιτικών του αντιπάλων.
