Τα τελευταία χρόνια, κάποια από τα αυτοαποκαλούμενα «πατριωτικά» κόμματα, με τόνο αποκαλυπτικό και βλέμμα στραμμένο στον ορίζοντα της καταστροφής, μιλούσαν για τις «Πρέσπες του Αιγαίου». Είχαν κάνει καραμέλα μια υποτιθέμενη συμφωνία, μια φανταστική εθνική προδοσία, που –όπως έλεγαν– θα χάρασσε γραμμές, θα παρέδιδε θάλασσες, θα μας έκανε… νοικάρηδες στο ίδιο μας το σπίτι.
Ε, λοιπόν, είχαν δίκιο. Ή, μάλλον, σχεδόν δίκιο. Γιατί πράγματι το Αιγαίο αλλάζει. Μόνο που δεν γίνεται γκρίζο. Γίνεται γαλανό. Και ελληνικό.
Με την Εθνική Χωρική Στρατηγική για τον Θαλάσσιο Χώρο, η Ελλάδα κάνει αυτό που όλοι οι φωνασκούντες απέφευγαν: βάζει τάξη. Σχέδιο. Κυριαρχία. Με υπογραφές, όχι υποψίες. Με κανόνες, όχι κατήγορους.
Το Αιγαίο δεν είναι πια ένας αόριστος χάρτης γεμάτος εντάσεις και φαντασιώσεις. Είναι ένας οργανωμένος, θεσμικά κατοχυρωμένος χώρος που εξυπηρετεί την Ελλάδα. Και μόνο αυτήν. Τουρισμός, ενέργεια, αλιεία, περιβάλλον, ασφάλεια: όλα ενταγμένα σ’ ένα εθνικό σχέδιο που μετατρέπει τη θάλασσα από πρόβλημα σε πλεονέκτημα.
Αλλά πώς να το εξηγήσεις αυτό στους επαγγελματίες της εθνικής υστερίας; Εκείνους που ανακάλυπταν προδοσίες σε κάθε νομοσχέδιο και οριοθετούσαν τον πατριωτισμό τους ανάλογα με τα views.
Την ώρα που η κυβέρνηση υπέγραφε στρατηγικές συμμαχίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, εξοπλίζοντας τη χώρα με Rafale, Belharra, F-16 Viper και UAVs, εκείνοι κρατούσαν πανό. Και σήμερα, την ώρα που η Ελλάδα αποκτά για πρώτη φορά ολοκληρωμένο θαλάσσιο σχεδιασμό, αναρωτιούνται με αγωνία: «Και η Τουρκία; Τι θα πει η Τουρκία;»
Η απάντηση είναι απλή: η Τουρκία δεν έχει λόγο. Γιατί η Ελλάδα δεν ρωτά πια κανέναν. Σχεδιάζει, αποφασίζει και υλοποιεί.
Οι «Πρέσπες του Αιγαίου» που φοβούνταν ήρθαν. Αλλά, αντί για παραχωρήσεις, έφεραν κυριαρχία. Αντί για απώλεια, ενίσχυση. Αντί για διπλωματικό ξεπούλημα, γεωπολιτικό βάθεμα.
Και ναι – το Αιγαίο έγινε λίμνη. Μόνο που δεν έγινε «τουρκολιβυκή». Έγινε ελληνική λίμνη, με ευρωπαϊκή βούλα και στρατηγικό τιμόνι.
Τους προλάβαμε απ’ τα δελτία Τύπου. Τους προσπεράσαμε στα εθνικά θέματα. Και στο τέλος, τους αφήσαμε με τις σημαίες στο χέρι, να φωνάζουν για προδοσία – την ώρα που η πατρίδα προχωρά.
