Ένα διαφημιστικό σλόγκαν που αφορούσε γυμναστήρια έλεγε: «δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο». Μπορεί αυτό να ίσχυε πριν το 2015 με τα μνημόνια και τις… αντιμνημονιακές δυνάμεις που επέδραμαν πατώντας στο θυμικό των πολιτών για να καταλάβουν την εξουσία και να φέρουν ένα τρίτο –και αχρείαστο– μνημόνιο, όμως δεν ισχύει το 2025. Και αυτό επιβεβαιώνεται συνεχώς…
ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ εμμένουν σε λογικές και πολιτικές πρακτικές που τις έχει ξεπεράσει η ίδια η πραγματικότητα. Από τις παρακολουθήσεις μέχρι την τραγωδία των Τεμπών επιχειρούν να εγείρουν ζητήματα μονοθεματικά και με συνεχή καταγγελτικό λόγο ευελπιστώντας στη δημιουργία ενός νέου κύματος που θα τα φέρει –από κοινού ή χωριστά– στην εξουσία.
Το κάνουν θυμίζοντας τον τύπο που επιδιώκει να σπάσει τον τοίχο με το κεφάλι του, τραυματίζεται, πηγαίνει στο νοσοκομείο, επανέρχεται και το επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Οι πολίτες βομβαρδίζονται με καταγγελίες, κατηγορίες, ακόμη και υβριστικές αναφορές σε πολιτικούς αντίπαλους επί σειρά ημερών, εβδομάδων ή και μηνών.
Η περίπτωση της Ομάδας Αλήθειας έρχεται απλά να επιβεβαιώσει τη στάση της αντιπολίτευσης που αναζητά ένα νέο δήθεν σκάνδαλο για να διασωθεί πολιτικά από τη στιγμή που την αντισυστημική ψήφο των Τεμπών τη μαζεύει η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Η στάση αυτή δείχνει ότι η αντιπολίτευση που δηλώνει έτοιμη ν’ αναλάβει την τύχη της χώρας επιδιώκει να το καταφέρει χωρίς κόπο.
Χωρίς να χρειαστεί να καταθέσει προγράμματα και εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική που καταγγέλλει. Και όταν λέμε προγράμματα και λύσεις, εννοούμε εφαρμόσιμες και κυρίως κοστολογημένες.
Καταστροφολογώντας και αναζητώντας λύσεις μέσα από έναν από μηχανής θεό που θα τους πάρει από το χέρι να τους πάει στις καρέκλες της εξουσίας δείχνουν την αδυναμία ν’ αντιμετωπίσουν τη σημερινή κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό που, αν μη τι άλλο, δείχνει με σαφήνεια πως και σχέδιο διαθέτει και πρόγραμμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα γίνονται καλά και δεν υπάρχουν προβλήματα.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
