Αν υπάρχει κάποιος στην πολιτική σκηνή της χώρας που μπορεί να θεωρηθεί επιδημία, αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Κώστας Μπάρκας το έθεσε με ειλικρινή σαφήνεια: «Όταν φτερνίζεται ο Τσίπρας, παθαίνουν πνευμονία – από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι τη Ζωή Κωνσταντοπούλου!» Και πράγματι, κάθε φορά που ο Τσίπρας παίρνει το λόγο, προκαλεί μια πολιτική επιδημία που το μόνο που καταφέρνει είναι να αφήνει τη χώρα σε κατάσταση πολιτικής ασφυξίας.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές περιόδους, όταν οι φράσεις του Τσίπρα έριξαν την πολιτική ζωή της χώρας σε αναστάτωση, προκαλώντας αληθινά «πολιτική πνευμονία».
Το 2015, η ρητορική του «Δεν υπάρχει σενάριο Grexit» και οι πανηγυρικές δηλώσεις του περί «καταργήσεων των μνημονίων με ένα νόμο κι ένα άρθρο» έφεραν τη χώρα σε πλήρη πολιτική υγειονομική κρίση. Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να το καταλάβουμε: οι τράπεζες έκλεισαν, η οικονομία είχε σοβαρά συμπτώματα και οι πολίτες έτρεχαν πανικόβλητοι για μετρητά. Η χώρα είχε βάλει πολιτικό αναπνευστήρα, καθώς η κυβέρνηση είχε μπλέξει στην πολιτική της γρίπη και εμείς όλοι ήμασταν οι ασθενείς σε καραντίνα.
Η περίφημη φράση «Θα σκίσω τα μνημόνια» και η μετάβαση στο «Μείναμε για να εφαρμόσουμε το τρίτο μνημόνιο» ήταν το πολιτικό ισοδύναμο του φτερνίσματος σε δημόσιο χώρο. Ούτε το συνταγματικό σύστημα, ούτε οι πολίτες, δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν από τη σύγχυση και τον πανικό που ακολούθησαν.
Η χώρα παγιδεύτηκε σε έναν πολιτικό αναστεναγμό που φαίνεται να μην είχε τέλος. Κάθε φορά που ο Τσίπρας μιλούσε για τα «όχι» του παρελθόντος, καταλήγαμε να αρρωσταίνουμε ξανά από την «ανάσα» του πολιτικού λόγου του.
Και φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την πιο διαρκή επιδημία: το «Θα έρθουν οι επενδύσεις». Η Ελλάδα, με όλη την προσμονή της, έτρεχε πίσω από τις υποσχέσεις για «άμεση ανάπτυξη», αλλά οι επενδύσεις που υποσχέθηκαν να έρθουν παρέμειναν στον… αέρα. Μάλλον οι «επενδυτές» έπαθαν κι αυτοί πολιτική «πνευμονία» και δεν κατάφεραν να καταφθάσουν ποτέ. Έτσι, η μόνη «ανάσα» που πήραμε ήταν εκείνη από τα επικοινωνιακά σποτ, ενώ το επιχειρηματικό κλίμα παρέμενε σε κατάσταση βαριάς καταστολής.
Η Συμφωνία των Πρεσπών, φυσικά, δεν είναι παρά η πιο χαρακτηριστική περίπτωση πολιτικής ασφυξίας: μια συμφωνία που έφερε όλη την Ελλάδα σε πολιτική ιογενή καραντίνα. Αντί να φέρει εθνική συναίνεση, προκάλεσε πολιτικό πυρετό και διχασμό. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης και οι πολίτες γενικότερα έβηχαν και έτρεχαν να βρουν το φάρμακο, ενώ το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα παρέμεινε στο… δωμάτιο απομόνωσης!
Και, βέβαια, το πιο διάσημο από όλα: το «Πρώτη φορά Αριστερά». Αν υπήρχε ποτέ ένας ιός που να έχει διαπεράσει το σύνολο του πολιτικού μας συστήματος, αυτός είναι το… αριστερό κοινότοπο του Τσίπρα.
Όταν το ακούς, λες «αυτό είναι το εμβόλιο που θα μας σώσει», αλλά στην πραγματικότητα είναι το πολιτικό κρυολόγημα που σου δημιουργεί ένα ατελείωτο σύστημα επαναλαμβανόμενων αποτυχιών. Κάθε φορά που φώναζε το «Πρώτη φορά Αριστερά», οι πολίτες αναρωτιόνταν αν θα πάρουν τελικά την «αναγκαία ανάσα» ή αν απλώς θα συνεχίσουν να… ασφυκτιούν πολιτικά.
Και ενώ η χώρα συνεχίζει να «ασθενεί» από τις πολιτικές γρίπες του Τσίπρα, υπάρχει ένα «αντίδοτο» που κατάφερε να τη σώσει από αυτή την επιδημία: ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Με την αποφασιστικότητα και την πολιτική του καθαρότητα, ο Μητσοτάκης κατάφερε να νικήσει τον Τσίπρα όχι μία, ούτε δύο, αλλά έξι συνεχόμενες φορές, και να τον στείλει τελικά εκεί που του αξίζει: να κάνει διαλέξεις στο Χάρβαρντ για τα πολιτικά του «επιτεύγματα».
Ο Μητσοτάκης αποδείχθηκε το εμβόλιο που χρειαζόταν η χώρα, φέρνοντας την πολιτική σταθερότητα και την ανάπτυξη, ενώ ο Τσίπρας έμεινε με τις αναλύσεις του για το παρελθόν. Το «πνευμονικό» αφήγημα της Αριστεράς τελείωσε και η Ελλάδα μπήκε σε μια νέα εποχή, χωρίς πολιτικές ασθένειες.
