Παρακολουθούμε την «Πινακοθήκη των ηλιθίων» στη σύγχρονη διασκευή της με πρωταγωνιστές γραφικές φιγούρες που γελάει κανείς μαζί τους πριν ακόμα ανοίξουν το στόμα τους. Και μόνο που τους βλέπεις.
Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά ταιριάζει απολύτως σ’ αυτό το γαϊτανάκι που άνοιξε με τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τη δικογραφία των τριών χιλιάδων σελίδων που υποτίθεται ότι είναι απόρρητη, αλλά την έχουν κάνει σουρωτήρι.
Πάμε στη φράση στην οποία περικλείεται συμπυκνωμένη η βλακεία μερίδας του πολιτικού προσωπικού που γαλουχήθηκε στη δεκαετία της κρίσης. Είχε πει λοιπόν ότι ένας δημαγωγός φαίνεται τόσο ηλίθιος, ώστε το κοινό που τον παρακολουθεί να πιστεύει ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο εκείνος. Κι εδώ κουμπώνουν οι σκέψεις του κορυφαίου Έλληνα κοινωνιολόγου, του Ευάγγελου Λεμπέση, που είχε πει: «Και όταν ακόμη ο βλαξ, υπό τη μορφή του επιτηδείου ή του απατεώνα, εξαναγκασθεί να δώσει μάχη, θα δώσει αυτήν διά των πνευματικώς ευκολότερων και συνεπώς των ανηθικώτερων όπλων: του ψεύδους, της διαστροφής, της ραδιουργίας και της συκοφαντίας».
Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα διαμείβονται στις συνομιλίες που εμπεριέχονται στη δικογραφία, αλλά και στον παραληρηματικό αντιπολιτευτικό λόγο που τις περισσότερες φορές υπερβαίνει την αγοραία εκφορά λόγου των αρπακτικών που λυμαίνονταν τις αγροτικές επιδοτήσεις. Από σεβασμό στην ιστορική διαδρομή κάποιων κομμάτων της αντιπολίτευσης θα αποφύγω να αναφερθώ σε ονόματα βλακών, τα οποία άλλωστε όλοι τα γνωρίζετε. Θα σημειώσω όμως ότι εξαιτίας αυτών των βλακών βγαίνουν σιγά σιγά από τα λαγούμια τους (φράση της Ζωής Κωνσταντοπούλου για τον Αλέξη Τσίπρα) πολιτικοί από το παρελθόν που εάν η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία παρακολουθούσε τις συνομιλίες τους την περίοδο που μεσουρανούσαν, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα ήταν πασατέμπος.
Αυτοί, όμως, κάνουν τη δουλειά τους. Αυτή είναι η δουλειά τους. Το θέαμα όμως που πουλάει και κόβει εισιτήρια είναι δουλειά ενός μιντιακού συστήματος που σώνει και καλά θέλει να χρεώσει έναν διαχρονικά αμαρτωλό οργανισμό στο Μαξίμου. Απευθείας μάλιστα στον πρωθυπουργό. Λένε το Μαξίμου γνώριζε! Προφανώς και γνώριζε και διευκόλυνε την έρευνα, κάτι που πιστοποιεί η ευχαριστήρια επιστολή που έστειλε το γραφείο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας στον υπουργό Δικαιοσύνης.
Μα πόσο βλάκας πρέπει να είσαι ώστε να λες ότι το Μαξίμου οργάνωνε το κύκλωμα, όταν αποδεδειγμένα ήταν αυτό που έστειλε στη Δικαιοσύνη τους απατεώνες; Εάν το Μαξίμου συμμετείχε, όπως ισχυρίζεται η «καθ’ υπαγόρευση» αντιπολίτευση, γιατί δεν ειδοποίησε τους κομπιναδόρους να μη μιλάνε στα τηλέφωνα;
Όλα αυτά είναι τουλάχιστον αστεία. Τα σοβαρά, όπως τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εμπλέκονται και αλληλοκαρφώνονται. Γι’ αυτά δεν μιλάει κανείς. Και δεν μιλάει κανείς γιατί οι εντολές που έχουν πάρει όσοι μιλούν είναι να δείχνουν το Μαξίμου και όχι τον φορέα της διαφθοράς.
Ασφαλώς είναι θεσμικό δικαίωμα της αντιπολίτευσης να λέει ανοησίες με τη βοήθεια ενός μιντιακού συστήματος που έχει ανοίξει βεντέτα με το Μαξίμου. Είναι όμως υποχρέωση της κυβέρνησης –και μοναδική ευκαιρία– να συγκρουστεί με το βαθύ και ενίοτε παρακμιακό κράτος αφενός και αφετέρου να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς με όσους θεωρούν ότι η επιχειρηματική ισχύς τους τούς δίνει το δικαίωμα να κυβερνούν στο παρασκήνιο.
Επιτέλους, η κυβέρνηση ας αφήσει τα… φιλελεύθερα κι ας βγάλει στη φόρα τα άπλυτα από το 2014 μέχρι σήμερα. Και τότε θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι…
Easy Writer
