Θα πρέπει να μας οδηγήσει σε βαθύ προβληματισμό ότι σε δύσκολες έως προβληματικές οικονομικές καταστάσεις, η πλειοψηφία της κοινωνίας στρέφεται στην αριστερά ενίοτε και ψηφίζοντάς την. Δεν είναι της παρούσης η εξέταση σε βάθος της «εξάρτησης» μιας μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων, μηδέ εξαιρουμένου των κεντρώων και των δεξιών, με τις αριστερές ιδέες. Τα αίτια ωστόσο έχουν άμεση σχέση με τις παθογένειες του κράτους, όπως αυτές εκδηλώνονται σε περιόδους κρίσεων.
Του Χάρη Παυλίδη
Για παράδειγμα: η υπερβολική αντίδραση τόσο στα στάδια της διεθνούς κρίσης όσο και στα στάδια της ανάκαμψης, η μη ικανοποιητική εργασιακή ρύθμιση, η έλλειψη ενότητας της αγοράς, το βάρος μιας ασφυκτικής γραφειοκρατίας ανίκανης να εκμεταλλευτεί τις τεχνολογίες της πληροφορίας για τη διευκόλυνση της σχέσης μεταξύ κεντρικού κράτους και επιχειρήσεων, τα φορολογικά εμπόδια στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων και η απουσία κινήτρων για μια τέτοια ανάπτυξη, η αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, η αμελητέα επένδυση στην έρευνα, η έλλειψη σταθερής και στενής σχέσης μεταξύ του πανεπιστημίου και της επιχείρησης, κλπ.
Κάθε ένα από αυτά τα προβλήματα έχει μια λύση, αλλά απαιτεί δομικές αλλαγές που δεν αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα (και όχι μόνο) από την αριστερά ή τη δεξιά για διαφορετικούς λόγους. Από την αριστερά λόγω μιας δογματικής αντίληψης για την ελεύθερη οικονομία, και από τη δεξιά λόγω φόβου. Τι είναι, όμως, αυτό που κάνει τις κέντρο- δεξιές κυβερνήσεις τους να κερδίζουν όταν οι καταστάσεις φθάνουν στο απροχώρητο, και οι επιπτώσεις των κρίσεων είναι πολύ καταστροφικές για πάρα πολλούς ανθρώπους; Και γιατί θεωρείται φυσικό η αριστερά να κερδίζει από τις κρίσεις;
Το φαινόμενο δεν μπορεί να εξηγηθεί με συλλογισμούς του τύπου «Οι Έλληνες είναι αριστεροί». Εξηγείται γιατί το συλλογικό υποσυνείδητο είναι στα χέρια της αριστεράς. Διότι σχεδόν όλοι οι πολιτιστικοί φορείς, με την ευρεία έννοια, είτε προέρχονται από την αριστερά είτε εσωτερικεύουν τις ιδέες της αριστεράς. Αυτή η πραγματικότητα οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους: η πολιτιστική ηγεμονία ανήκει στην αριστερά σε όλη τη Δύση, ακόμη και εκεί που αμφισβητείται. Και αυτός είναι ο βασικότερος από τους λόγους που η κέντρο-δεξιά καλείται σε ακραίες καταστάσεις να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά, και μόλις «κάνει τη δουλειά»… εμφανίζεται η αριστερά.
Γιατί αυτό που δεν έχει μέχρι και σήμερα καταλάβει η παράταξη της κέντρο- δεξιάς, είναι ότι οι ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν για τους καλούς διαχειριστές, αλλά για τους «ιδιοκτήτες» του αφηγήματος. Και στην προκειμένη περίπτωση η Νέα Δημοκρατία, διαχρονικά από την ίδρυσή της, δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στους δημιουργούς και στους «μεταφορείς» του αφηγήματος: Τα Μέσα ενημέρωσης, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τον εκδοτικό κόσμο, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Αυτό, δηλαδή, που έκανε και κάνει η αριστερά με την «πάλη των ιδεών» έχοντας πάντα τον πρώτο λόγο σε όλα τα προαναφερθέντα, και εκ τούτου την ηγεμονία στη διαμόρφωση και στη «μεταφορά» του αφηγήματος.
Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι οι κυβερνήσεις της κέντρο-δεξιάς οφείλουν πέραν του αυτονόητου της διακυβέρνησης να φροντίσουν ώστε να συνδυάσουν την κυβερνησιμότητα με τον εμπλουτισμό και την ανανέωση των ιδεών που συνθέτουν το αφήγημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε όλο το φάσμα της πολιτικής, ώστε με αυτό τον τρόπο να ανακοπεί η εν εξελίξει ριζοσπαστικοποίηση της μεσαίας τάξης και συνάμα η «ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας».
Συνεπώς, η πολιτιστική «ηγεμονία» της αριστεράς λόγω της απουσίας αντιπάλου, εν προκειμένω των πραγματικών δυνάμεων της ελευθερίας και της προόδου, παρουσιάζει δύο χαρακτηριστικά στην ελληνική πολιτική:
Πρώτον: Πριν από κάθε πρόταση που προωθείται από την αριστερά, η κέντρο-δεξιά αντιστέκεται αμυνόμενη, αλλά αυτό την αναγκάζει να δίνει τη μάχη στον χώρο που έχει επιλέξει η αριστερά, χρησιμοποιώντας την ίδια «γλώσσα» και τα ίδια επιχειρήματα με αυτή. Όταν συμβαίνει αυτό, η αριστερά ενισχύει την παρουσία της αφού η αντιπαράθεση γίνεται με τους δικούς της όρους.
Δεύτερον: Γιατί η επιχειρηματολογία που προωθεί η «νέα» αριστερά για να διατηρήσει τη δυναμική της, την απομακρύνουν από τον πυρήνα της ιδεολογίας της, τη φύση θα έλεγε κανείς, που έχει μεταλλαχθεί. Σήμερα το «αριστερά» δεν σημαίνει τίποτα από αυτό που έκανε κάποτε. Αυτό, το τόσο απλό εφόσον το καταλάβει η κέντρο- δεξιά και απαλλαγεί από τις «ενοχές», θα έχει το πλεονέκτημα της έδρας.
