Η Κουμουνδούρου αποφάσισε να ξεσκονίσει τα παλιά λευκώματα. Και τι βρήκε; Τον Αλέξη Τσίπρα του 2018, με το λινό πουκάμισο και το διάγγελμα από την Ιθάκη. Τότε που «έληγαν» τα μνημόνια και ξεκινούσε μια νέα εποχή. Μια εποχή που, όπως θυμούνται οι πολίτες, είχε περισσότερους φόρους, capital controls και μια οικονομία με το φρένο τραβηγμένο.
Σήμερα, με τα σενάρια για νέο κόμμα Τσίπρα να πλανώνται, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να θυμηθεί εκείνη τη μέρα. Στην ανακοίνωση γίνεται λόγος για «αποφασισμένη κυβέρνηση» που «στάθηκε στο πλευρό των ασθενέστερων». Μόνο που οι «ασθενέστεροι» πλήρωσαν τον λογαριασμό. Είδαν συντάξεις να ψαλιδίζονται, φόρους να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και μια χώρα να δοκιμάζει το πιο ακριβό πείραμα στην ιστορία της Μεταπολίτευσης. Μάλιστα, ο Παύλος Πολάκης, σε δήλωσή του, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «εμείς πηδήξαμε στη φορολογία και το ασφαλιστικό το ανώτερο 20% των μεσαίων στρωμάτων, το οποίο όμως έχει μεγάλη κοινωνική αναγνωρισιμότητα και από εκεί χάσαμε».
Η ειρωνεία είναι ότι η ίδια αφήγηση χρησιμοποιείται σήμερα σαν πολιτικό μακιγιάζ. Σαν να μπορεί η ανάμνηση μιας καλοστημένης τηλεοπτικής εικόνας να κρύψει την πραγματικότητα: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε με μνημόνια, με μέτρα και με συμβιβασμούς που οι ίδιοι αποκαλούσαν «προδοσία» λίγα χρόνια πριν.
Και φυσικά, η ανακοίνωση δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς τα κλασικά πυρά προς τη Νέα Δημοκρατία. Διαφθορά, διαπλοκή, καρτέλ. Λες και τα επαναλαμβανόμενα συνθήματα αρκούν για να πείσουν ότι το σήμερα είναι χειρότερο από το χθες. Μόνο που στο σήμερα έχουν γίνει αλλαγές στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Οικονομία που δεν θυμίζουν σε τίποτα την εποχή των κλειστών τραπεζών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ψάχνει ρόλο. Χρησιμοποιεί το παρελθόν σαν σωσίβιο, λες και η Ιθάκη του 2018 μπορεί να γίνει ξανά πυξίδα. Όμως οι πολίτες δεν έχουν ανάγκη από λογοτεχνικές αναφορές, αλλά από καθαρό λόγο και καθαρές λύσεις. Και αυτά δύσκολα τα βρίσκεις κοιτάζοντας πίσω.
Η Ιθάκη, για τον Οδυσσέα, ήταν το τέλος της περιπέτειας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον είναι απλώς το τελευταίο καταφύγιο νοσταλγίας.
