Η παρέα του Στέφανου Κασσελάκη, ο «κύκλος» -που κατά δήλωσή του δεν έχει- επιχείρησε να κάνει μια «ντρίμπλα» ως προς το θέμα του δημοψηφίσματος που ο ίδιος προανήγγειλε για να αποφύγει να τεθεί σε ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας πως θα χάσουν. Για τη φέτα μίλησε, αλλά και για τη… σάλτσα pummaro.
Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, που κανείς δεν γνωρίζει αν διαθέτει απαρτία μετά τις αποχωρήσεις της Ομπρέλας του Τσακαλώτου, των 6+6 της Αχτσιόγλου και της νεοσύστατης τάσης του Διονύση Τεμπονέρα, έδειξε αυτό που όλοι γνωρίζουν: ο ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει. Και τελειώνει με κρότο. Γίνεται σκόνη και θρύψαλα, όπως επιχείρησε να κάνει τη χώρα. Και γίνεται με τον τρόπο που επιδίωξε να διαλύσει τα υπόλοιπα κόμματα αλλά και την κοινωνική συνοχή.
Η τοξικότητα γύρισε μπούμερανγκ. Χτυπά συντρόφους που επιδιώκουν την αλληλοεξόντωσή τους με τον Στέφανο της Ελλάδας, τον πρόεδρο που ανέλαβε, όπως όλα δείχνουν, τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ να αντιγράφει ό,τι χειρότερο επέδειξε ο προκάτοχός του και συνολικά το κόμμα από το 2011 και μετά.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στις νουθεσίες και τις απειλές κατά των συντρόφων του με μία ομιλία που ανέδειξε το μεγάλο του Εγώ, ο Στέφανος της Ελλάδας έμπλεξε τη φέτα με τη σάλτσα και αντί να βγει έστω ένα… σαγανάκι, βγήκε η αποχώρηση των μελών της Κεντρικής Επιτροπής για να μη νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους τις όποιες αποφάσεις.
Πού κολλάνε η φέτα και η σάλτσα; Η φέτα κολλάει με την προσπάθεια του Στέφανου Κασσελάκη να πείσει ότι ο ίδιος ασχολείται με τα προβλήματα της κοινωνίας και ότι αυτό πρέπει να κάνουν και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Ασχολείται με την ακρίβεια και με τους ελεύθερους επαγγελματίας καθώς και ότι είναι με την εργατική τάξη γι' αυτό κάνει… αντιπολίτευση. Γι' αυτό ζήτησε να του πουν αν ξέρουν τα μέλη της ΚΕ πόσο κάνει η φέτα στο... Βέλγιο.
Σε όλα αυτά ήρθε και η σάλτσα. Η σάλτσα η συγκεκριμένη, η pummaro. Αυτήν του θυμίζουν τα μακροσκελή κείμενα των συντρόφων του, αυτήν του θυμίζουν και οι αντιδράσεις τους. Σε αυτό δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να του δώσει άδικο. Ειδικά ως προς τις μακροσκελείς επιστολές μέσα από τις οποίες πάντα η Αριστερά επεδίωκε να αναλύσει ιδεολογίες. Μόνο που σε αυτό το κόμμα ζήτησε να γίνει πρόεδρος, όχι σε άλλο. Ούτε επεδίωξε να δημιουργήσει ένα δικό του κόμμα. Αυτή ήταν και είναι η Αριστερά, την οποία δηλώνει πως εκπροσωπεί αφού και ο ίδιος είναι… αριστερός.
