Με τη φράση «Θα το πω κι ας το πιώ», ο ηθοποιός Πέτρος Κυριακός είχε σπάσει τη λογοκρισία που είχε υποβάλλει η δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Σημειωτέον ότι το Μεταξικό καθεστώς τιμωρούσε με την πόση ρετσινόλαδου όσους ασκούσαν κριτική στη δικτατορία.
Δικτατορία δεν έχουμε, αλλά μια ιδιότυπη «ομερτά» που έχει επιβληθεί από τους δήθεν πατριώτες, με αποτέλεσμα να κρύβονται αλήθειες και η κοινή γνώμη να ενημερώνεται μονομερώς για τα εθνικά θέματα. Ούτε ρετσινόλαδο έχουμε. Αλλά έχουμε τη μομφή του «ενδοτικού».
Του Χάρη Παυλίδη
Με αυτά τα κριτήρια ο Διονύσιος Σολωμός θα ήταν σήμερα υπόλογος. Όπως υπόλογοι είναι όσοι τολμούν να προσεγγίσουν υπό διαφορετικό πρίσμα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αλλά αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που δεν είναι της παρούσης.
Είναι, όμως, η παρούσα στιγμή ευκαιρία να ειπωθούν κάποια πράγματα ως έχουν. Κι εδώ ταιριάζει η φράση: Θα το γράψω κι ας το υποστώ. Γιατί όσο δεν γράφονται κάποια πράγματα, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος οι «ακραίοι» να εκμαυλίσουν το εθνικό συναίσθημα. Που δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από το εθνικό συμφέρον.
Υπό την προϋπόθεση ότι, συναίσθημα και συμφέρον θα συγχρονίζονται με την πραγματικότητα και δεν θα αποτελούν ευκαιρία ώστε κάποιοι να κάνουν καριέρα πατριώτη, κάποιοι άλλοι να αυξήσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, αλλά και ορισμένοι να φιλοτεχνίσουν ηγετικό προφίλ.
Οι τομείς της Διπλωματίας και της Άμυνας προσφέρονται για όλα αυτά. Η ευρεία ατζέντα τους καλλιεργεί φιλοδοξίες, επί των οποίων διάφοροι παρατρεχάμενοι σπεύδουν αφιλοκερδώς να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Από πρωτοσέλιδα μέχρι αποκλειστικά ρεπορτάζ.
Ένα παράδειγμα: Ο Πρωθυπουργός επέστρεψε από τη Σύνοδο Κορυφής έχοντας διασφαλίσει τα εθνικά συμφέροντα, αλλά επιπλέον κρατώντας σε ευρωπαϊκό πλαίσιο την αντιπαράθεση με τη Τουρκία. Αυτό και μόνο συνιστά επιτυχία, δεδομένης της αναβλητικότητας και της βραδυκινητικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο η αντιπολίτευση, μια μερίδα του Τύπου, αλλά και οι «παρατρεχάμενοι» που λέγαμε, ακριβώς με τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει η Τουρκία, επιχειρούν να εμφανίσουν ως «ήττα» τα θετικά για τα ελληνικά συμφέροντα συμπεράσματα της Συνόδου. Άφησαν(για λίγο) τον κορωνοϊό και έπιασαν τον «αντιγερμανισμό». Όπως παλιότερα κάποιοι είχαν την πιπίλα του αντιμερικανισμού. Η θιασώτες της μικράς και πτωχής, πλην όμως τιμίας Ελλάδος!
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Σε απλά ελληνικά κούνια που τους κούναγε. Οι «διαρροές» περί μυστικής συνάντησης με τη Μέρκελ, το «βέτο» που θα έβαζε ο Μητσοτάκης και άλλα τέτοια ανέκδοτα δεν έπιασαν, και έπιασαν δουλειά. Παλιά τους τέχνη κόσκινο.
Και τι λένε; Ο Μητοστάκης πέρασε κάτω από τον πήχη! Μάλιστα. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, ο πήχης που ήταν τοποθετημένος; Στον πόλεμο; Μήπως έπρεπε να σκαμπλίσει τη Μέρκελ, να επιβάλλει εμπάργκο στα ιταλικά και ισπανικά προϊόντα, ή μήπως να βυθίσει το «Όρουτς Ρεις», όπως στο παρελθόν κάποιος άλλος είχε… βυθίσει το «Χόρα».
Ο Πρωθυπουργός δεν θα τους κάνει τη χώρα να βυθίσει τη χώρα. Αυτό είναι βέβαιο, όσες «διαρροές» κι αν γίνονται και όσες πιέσεις κι αν ασκούνται. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κάνει εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Άλλοι βέβαια έχουν άλλη άποψη, αλλά δεν είναι πρωθυπουργοί.
Και κάτι τελευταίο: Τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής οφείλουν όλοι να τα αξιολογήσουν λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν και τον παράγοντα της κόπωσης. Οι προτεραιότητες σ’ ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον είναι φυσικό να αλλάζουν. Και οι δικές μας προτεραιότητες δεν θα είναι εσαεί προτεραιότητες και των άλλων. Και τότε οι φιλοδοξίες θα βρουν χώρο να αναδείξουν τη ματαιοδοξία των «επίδοξων».
Κλείνοντας, θα το πω κι ας το υποστώ: Τα σύνορα είναι ασφαλή. Τα εθνικά συμφέροντα αδιαπραγμάτευτα. Η Ελλάδα δεν απειλείται. Ο μόνος υπαρκτός κίνδυνος βρίσκεται στο εσωτερικό της χώρας. Και ο νοών νοείτω…
