Η Αριστερά, λέει, είναι με τον λαό. Με τους πληγέντες, τους αδύναμους, τους πονεμένους. Φοράει το ηθικό της πλεονέκτημα σαν κοστούμι και μπαίνει στα αποκαΐδια με φλογερά βλέμματα και φράσεις όπως «όλα θα αλλάξουν». Μόνο που όταν ήρθε η ώρα να αλλάξουν, δεν άλλαξε τίποτα — εκτός ίσως από τον τόνο της φωνής.
Στο Μάτι, η «προοδευτική» κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διαχειρίστηκε την τραγωδία με τέτοια ενσυναίσθηση, που έφτασε στο σημείο να πει στους πυρόπληκτους: «Κι αν σας δίναμε 2.000 ευρώ, θα τα σπαταλάγατε».
Είχε προηγηθεί φυσικά η μακάβρια εκείνη σύσκεψη με τους υπουργούς μπροστά στις κάμερες, που επέμεναν ότι όλα πήγαν… καλά. Όλα, εκτός απ’ το ότι κάηκαν 104 άνθρωποι.
Και μετά ήρθαν οι συγγενείς, που ζητούσαν μόνο Δικαιοσύνη. Αντί για αυτό, αφέθηκαν να παλεύουν για χρόνια στα δικαστήρια και τη γραφειοκρατία, εγκλωβισμένοι σε έναν ατελείωτο κυκεώνα.
Και τώρα; Τώρα χρειάστηκε να έρθει ένας τεχνοκράτης της φιλελεύθερης Δεξιάς – ο Κυριάκος Πιερρακάκης – για να μπει ένα τέλος στην αναλγησία αυτή. Με νόμο που ήδη ψηφίστηκε και με προσωπική παρέμβασή του προς την Περιφέρεια Αττικής και τον δήμο Μαραθώνα, το Δημόσιο αποσύρεται από τις εφέσεις κατά των θυμάτων, επιβεβαιώνοντας το εξής παράδοξο:
Η κοινωνική ευαισθησία δεν ήρθε από την «Αριστερά της καρδιάς», αλλά από τη «Δεξιά της λογικής».
Και δεν σταματά εκεί. Ο ίδιος υπουργός ετοιμάζει νέο πλαίσιο για να σταματήσει και η άλλη μακροχρόνια αθλιότητα: οι δικαστικές διαμάχες του Δημοσίου με ιδιώτες για τίτλους του 1830. Ένας πολίτης να παλεύει 15 χρόνια για να κρατήσει ένα οικόπεδο, επειδή το Δημόσιο θυμήθηκε ότι ο Όθωνας μπορεί να το είχε κηρύξει «δασικό». Αυτά κι αν είναι προοδευτικά.
Έτσι λοιπόν, ενώ η Αριστερά μοίραζε ηθικά πλεονεκτήματα και θεωρίες περί συλλογικής ευθύνης, η Δεξιά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, έκανε απλώς αυτό που δεν έκανε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ: σεβάστηκε τους ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί.
Ο Κυριάκος Πιερρακάκης δεν έκανε κάτι ηρωικό. Έκανε το αυτονόητο: σταμάτησε τις εφέσεις του Δημοσίου εναντίον των θυμάτων. Και μόνο στην Ελλάδα του παραλόγου, το αυτονόητο μπορεί να μοιάζει με επανάσταση.
