Αφρούς από το στόμα και καπνούς από τα αυτιά βγάζει αμφιλεγόμενος ολιγάρχης, βλέποντας ότι –παρά τις άοκνες και άδολες προσπάθειές του– όλα του πάνε… ζερβά.
Αφού είδε κι αποείδε ότι αυτή η κυβέρνηση «χατίρια δεν του κάνει» κι ούτε «από πιέσεις καταλαβαίνει» είπε, πριν από κάνα δύο χρόνια, να ποντάρει τα λεφτά του σε «αστέρα» της Αριστεράς. «Πεταμένα λεφτά» του λέγανε από την αρχή κάποιοι σύμβουλοί του, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος. Επέλεξε να ακούσει κάτι τυχάρπαστους που έχει δίπλα του και στήριξε παντοιοτρόπως το πουλέν του.
Καιρός όμως φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια. Κάποια στιγμή το «μεγάλο αφεντικό» κατάλαβε κι αυτός ότι πάνε τζάμπα οι… κόποι του, μιας και ο «αστέρας» ήταν απλά μια μεγάλη φούσκα. Αμέσως συνεκάλεσε… πολεμικό συμβούλιο με παρόντες υπαλλήλους και διάφορους παρατρεχάμενους και άρχισε να μοιράζει νέες διαταγές: στο εξής τα… εργαλεία του θα στηρίζουν με κάθε μέσο στέλεχος της λεγόμενης κεντροαριστεράς, τον οποίο όμως κάποιοι στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία αποκαλούσαν και αποκαλούν, με αρκετή δόση κακεντρέχειας, «κλητήρα». Κάτι πήγε να ψελλίσει κάποιος στην επίμαχη συνάντηση, αλλά το αγριεμένο βλέμμα του «αφεντικού» τον προσγείωσε απότομα. Τελικά, κι αυτή η επιλογή του «πήγε κουβά», όπως θα λέγανε οι τζογαδόροι του στοιχήματος. «Μουλάρι» του βγήκε «ο κλητήρας» της κεντροαριστεράς. «Αυτός δεν μπορεί να κερδίσει ούτε μια παρτίδα τάβλι, όχι να ενοχλήσει τον Μητσοτάκη…» ακούστηκε να μονολογεί, σε μια στιγμή αυτοκριτικής, ο ολιγάρχης.
Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο ο «αστέρας» της Αριστεράς όσο κι ο «κλητήρας» της κεντροαριστεράς ήταν πιστοί και υπάκουοι στο «μεγάλο αφεντικό». Δεν έχει παράπονο. «Ο,τι τους έλεγε έκαναν και αντίρρηση καμιά δεν του φέρνανε», απλά τα δημοκρατικά αντισώματα της κυβέρνησης ήταν και παραμένουν πολύ ισχυρά.
Με τούτα και με κείνα, τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν επικίνδυνα για τον ολιγάρχη, αλλά ως πείσμων και αυτοδημιούργητος δεν το έβαλε κάτω. Αφού συσκέφθηκε με τον… εαυτό του, αποφάσισε αυτήν τη φορά –κατά πώς όλα δείχνουν θα είναι και η τελευταία του– να «επενδύσει» σε παροπλισμένο πολιτικό της Αριστεράς. Αμ’ έπος, αμ’ έργον μοίρασε «εργασίες», «καθήκοντα» και «πόρους» στους υπαλλήλους του για να στηρίξουν δυνατά τον νέο «ευνοούμενό του».
Και καλά αυτός με τόσες δουλειές, σκοτούρες και εκκρεμότητες πάσης φύσεως μπορεί να μην ήξερε. Δεν ρώταγε όμως; Θα τον ενημέρωναν τότε ότι ο πολιτικός που θέλει να στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις (για να «κοντράρει» τάχα μου, σύμφωνα με τις ονειρώξεις του, τον Μητσοτάκη) είναι η επιτομή του λούζερ. «Αστραχάν» της πολιτικής τον αποκαλούν σύντροφοι και οχτροί και όχι αδίκως μιας και στο φτωχό βιογραφικό του μόνο πολιτικές ήττες έχει να επιδείξει. Περί ορέξεως βέβαια κολοκυθόπιτα…
