Η… ανάταξη της κεντροαριστεράς μέσα από τη «συγκόλληση» των, αυτοπροσδιοριζόμενων, προοδευτικών κομμάτων κατέληξε όπως ξεκίνησε, δηλαδή ένα παραμύθι χωρίς δράκο. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ βάζει τέλος στα σενάρια και τα αφηγήματα που ήθελαν μέχρι και επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή προκειμένου να ηγηθεί ενός σχήματος.
Πρώτα απ' όλα είναι πλέον σαφές ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι θέλουν λύσεις στα προβλήματά τους. Θέλουν συγκεκριμένες προτάσεις, θέλουν σχέδιο που να είναι εφικτό ως προς την υλοποίησή του. Και αυτό καθιστά όλο και δυσκολότερη την πολιτική επιβίωση κομμάτων και σχηματισμών που τάζουν λαγούς με πετραχήλια αναπαράγοντας διαρκώς ένα «λεφτά υπάρχουν» που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Σε καμία… πραγματικότητα.
Αυτός είναι ο λόγος που ό,τι και να λένε τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν περνά παρά μόνο στις περιπτώσεις σεναρίων συνωμοσίας, τα οποία και εύπεπτα είναι και διεγείρουν ένα τμήμα του πληθυσμού σε κάθε χώρα, σε όλον τον κόσμο. Από εκεί και πέρα, η όποια απήχηση είναι μηδαμινή σε σχέση πάντα με κυβερνήσεις που προσφέρουν σταθερότητα, ασφάλεια και φυσικά συνθήκες οικονομικής ανάταξης και ανάπτυξης.
Στα καθ' ημάς. Αυτά που γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ έρχονται απλά να αναδείξουν τι σημαίνει… προοδευτικό κόμμα. Μάλλον τι σημαίνει ο αυτοπροσδιορισμός προοδευτικός. Το ξεκατίνιασμα έβγαλε τα άπλυτα στη φόρα με τις εκατέρωθεν ύβρεις και αλληλοκατηγορίες να έχουν τη μορφή πολυβόλου και με καλύτερη ατάκα-σύνθημα το «κάτω η χούντα της αριστεράς».
Η απαξία στην οποία περιήλθε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ήθελε να συνενώσει και να εκφράσει τη μεγάλη… κεντροαριστερή, χωρίς πυξίδα, παράταξη είναι ουσιαστικά το επιστέγασμα μιας πορείας που στο τέλος της ημέρας έπληξε τη χώρα και τους πολίτες δίνοντας την πραγματική εικόνα μιας ιδεολογίας χωρίς… ιδεολογία.
Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι καλύτερα. Ως προς τον εσωκομματικό πολιτικό πολιτισμό. Η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη όμως εγείρει ερωτήματα σχετικά με τον δρόμο που θα πάρει το κόμμα. Η νίκη του σε καμία περίπτωση δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς. Τα περί νέας δυναμικής δύσκολα μπορούν να γίνουν πιστευτά.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα πρέπει να αντιμετωπίσει και το τράβηγμα στα μανίκια. Οι εκσυγχρονιστές που έδειξαν ότι διαθέτουν ισχυρή δύναμη από τη μία και οι θιασώτες της σύγκλισης με τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Να ξεφύγει επίσης από το «ούτε, ούτε» και από το «όχι σε όλα». Μπορει να το κάνει αυτό; Είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί, αλλά στο μέλλον. Προς το παρόν, δείχνει να ασχολείται με εκκαθαρίσεις εσωκομματικές και να στοχοποιεί στελέχη που ανέδειξε και στήριξε και τα οποία βρέθηκαν στην πλευρά του Χάρη Δούκα.
Για να εμφανιστεί το ΠΑΣΟΚ ως διεκδικητής της κεντροαριστεράς πρέπει αυτή η έννοια να υπάρχει και να αποτυπώνει μια παραταξιακή συνείδηση. Κάτι που στην παρούσα φάση είναι αδύνατον να συμβεί. Ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ πρέπει πριν απ' όλα να αποκτήσει σχέδιο για την ανάταξή του, και μετά να αναζητήσει τον… τρίτο δρόμο.
Όπως και να έχει, τα περί κεντροαριστεράς χάθηκαν μεταξύ Τσίπρα, Κασσελάκη, Πολάκη, Δούκα και Ανδρουλάκη. Το παραμύθι ήταν καλό, αλλά χωρίς δράκο δεν πουλάει. Ειδικά τη στιγμή που η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχωρούν μεταρρυθμίσεις και τομές άμεσα συνδεδεμένες και με την καθημερινότητα.
