Ο Νίκος Ανδρουλάκης εμφανίζει τον εαυτό του τελευταία ως την μεγάλη ελπίδα της Κεντροαριστεράς. Μιλάει για υπευθυνότητα, στρατηγική και πρόγραμμα. Τώρα επικρίνει την κυβέρνηση ότι δείχνει αδιαφορία για τον πρωτογενή τομέα, ότι αφήνει τους αγρότες χωρίς στήριξη. Λες και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία του ΠΑΣΟΚ στον πρωτογενή τομέα.
Ξέχασε προφανώς ότι όταν ήρθε η ώρα για τα πακέτα Ντελόρ, οι καλλιέργειες των Ελλήνων αγροτών είδαν τα χρήματα να μετατρέπονται σε μπουζουξίδικα αντί για ανάπτυξη. Ξεχνά τα μεσογειακά προγράμματα που μετατράπηκαν σε Πορσε Καγιέν και ο αστικός μύθος έλεγε πως ο θεσσαλικός κάμπος είχε περισσότερα από το Μοντε Καρλο. Και φυσικά, η παράδοση του ΠΑΣΟΚ να προσκυνά τους ισχυρούς και να αφήνει τους μικρούς στο έλεος της τύχης παραμένει αμείωτη.
Υποστηρίζει ότι ο ίδιος δεν εξαπάτησε ποτέ τον λαό. Λες και η ιστορία του κόμματος που ηγείται δεν τον διαψεύδει σε κάθε κεφάλαιο. Λέει ότι δεν έκανε πελατειακές πρακτικές, λες και οι δεκαετίες διαχείρισης με προνόμια στους ισχυρούς ήταν ένα κακό όνειρο.
Και μετά έρχεται το καλύτερο. Ο Κραταιός Νικόλας ισχυρίζεται ότι μπορεί να κερδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τον άνθρωπο που ποτέ δεν έχασε εκλογές. Τον άνθρωπο που κέρδισε ξανά και ξανά την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Τον πολιτικό που η φερεγγυότητα και η συνέπεια του είναι σημείο αναφοράς στη χώρα. Η ιδέα προκαλεί γέλιο, αλλά ο ίδιος φαίνεται να την παίρνει στα σοβαρά.
Η κριτική του προς τον Μητσοτάκη για αξιοπιστία ακούγεται σαν ανέκδοτο. Ο Ανδρουλάκης προσπαθεί να χτίσει αξιοπιστία από τον αέρα, ξεχνώντας ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είναι αποτέλεσμα παρθενογένεσης. Λες και η ιστορία ξεκινάει από εκείνον και όχι από δεκαετίες διοικήσεων, σκανδάλων και παρεκκλίσεων.
Στο τέλος, ο Κραταιός Νικόλας μας θυμίζει ότι η πολιτική δεν γράφεται με λόγια μόνο. Το μόνο νέο που προσφέρει είναι η αμετροέπεια ενός αρχηγού που μιλά για αλλαγή σελίδας, ενώ η σελίδα γράφτηκε χρόνια πριν. Και η Ελλάδα δεν ξεχνά.
