Ο Παύλος Πολάκης κατάφερε, για ακόμη μία φορά, να ξεχωρίσει – όχι για την πολιτική του οξυδέρκεια, αλλά για την αδυναμία του να αποδεχθεί ακόμη και μια διεθνώς αναγνωρισμένη επιτυχία της χώρας όταν αυτή δεν φέρει την κομματική του σφραγίδα. Την ώρα που η εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη στην προεδρία του Eurogroup χαιρετίστηκε ευρέως, ακόμη και από στελέχη της αντιπολίτευσης, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε τη γνώριμη οδό της προσωπικής επίθεσης, της τοξικότητας και της καταγγελτικής υπερβολής.
Αντί πολιτικού επιχειρήματος, επιστράτευσε θεωρίες συνωμοσίας, ιδεολογικά κλισέ και μια ανακύκλωση παλαιών κατηγοριών, φτάνοντας στο σημείο να δηλώσει ευθέως ότι «εύχεται να αποτύχει» ο νέος πρόεδρος του Eurogroup. Μια δήλωση που δεν πλήττει τον Πιερρακάκη, αλλά εκθέτει πρωτίστως τον ίδιο και το κόμμα που εκπροσωπεί, καθώς μετατρέπει μια εθνική επιτυχία σε μικροκομματικό ξέσπασμα.
Η αφήγηση περί «πειθήνιου οργάνου της ευρωπαϊκής ελίτ», οι αναφορές σε σκιώδεις συμφωνίες και οι γεωπολιτικές απλουστεύσεις θυμίζουν περισσότερο διαδικτυακό μανιφέστο οργής παρά σοβαρή πολιτική τοποθέτηση. Πρόκειται για τη γνωστή συνταγή Πολάκη: όταν τα γεγονότα δεν βολεύουν, αμφισβητούνται· όταν η πραγματικότητα διαψεύδει, καταγγέλλεται.
Τελικά, η επίθεση αυτή δεν λέει τίποτα για τον Κυριάκο Πιερρακάκη και όσα εκπροσωπεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Λέει όμως πολλά για μια αντιπολιτευτική νοοτροπία που αδυνατεί να ξεφύγει από τον θυμό, την εμπάθεια και την πολιτική μιζέρια. Και όσο η χώρα προχωρά μπροστά, κάποιοι επιμένουν να μένουν εγκλωβισμένοι στον ρόλο του μόνιμα αγανακτισμένου σχολιαστή, φωνάζοντας πιο δυνατά από τα γεγονότα, αλλά πάντα πίσω από αυτά.
