Ο Παύλος Γερουλάνος ανακάλυψε ξαφνικά ότι είναι «εφιάλτης» να ξεκινήσεις επιχείρηση στην Ελλάδα. Μιλά για φορολογικούς λαβύρινθους, γραφειοκρατία και ψηφιοποίηση που «δεν δουλεύει». Ο άνθρωπος όμως που υπηρέτησε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, όταν στήνονταν οι πιο πολύπλοκες δομές του ελληνικού Δημοσίου, έχει το θράσος σήμερα να καταγγέλλει το κράτος που το κόμμα του βοήθησε να γίνει δυσκίνητο. Αντί να κάνει αυτοκριτική, προσπαθεί να εμφανιστεί ως «αντισυστημικός», ενώ είναι γεγονός πως υπήρξε για χρόνια στην καρδιά του συστήματος.
Αυτός που τώρα αναρωτιέται «πώς θα γίνουν επενδύσεις», ξεχνά ότι η Ελλάδα του 2025 δεν έχει καμία σχέση με τη χώρα που παρέδωσαν οι κυβερνήσεις του κόμματός του. Σήμερα, η χώρα έχει επενδυτική βαθμίδα, προσέλκυση κολοσσών, σταθερότητα και ψηφιακές υπηρεσίες που λειτουργούν. Το «MyAADE», το «gov.gr», το «Εργάνη» είναι εργαλεία που άλλαξαν το τοπίο. Αυτά τα αγνοεί επιδεικτικά, γιατί δεν χωρούν στο καταγγελτικό του αφήγημα.
Όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη φέρνει ρεκόρ επενδύσεων και ανάπτυξης, κάποιοι νοσταλγοί του κρατισμού βλέπουν «εφιάλτες». Γιατί η επιτυχία της χώρας αποκαλύπτει τη δική τους ανεπάρκεια. Ο Γερουλάνος δεν μιλά για λύσεις, απλώς αναπαράγει τη φθαρμένη ρητορική της μόνιμης μιζέριας, μιας Ελλάδας που δεν εμπιστεύεται ποτέ τον εαυτό της.
Ο πολιτικός που υπηρέτησε το βαθύ κράτος, παρουσιάζεται τώρα ως κήρυκας του «εκσυγχρονισμού». Μόνο που η κοινωνία δεν ξεχνά. Όταν κυβερνούσαν εκείνοι, οι επενδύσεις έφευγαν, οι φόροι εκτοξεύονταν και οι νέοι μετανάστευαν. Τώρα που η χώρα ανακάμπτει, το τελευταίο που χρειάζεται είναι συμβουλές από όσους την οδήγησαν εκεί που βρισκόταν: στο τέλμα της ίδιας τους της νοοτροπίας.
