Ο Σωκράτης Φάμελλος, ντυμένος με τη στολή του «προοδευτικού προστάτη του Δημοσίου», αναβιώνει το δοκιμασμένο –και αποτυχημένο– αφήγημα του κρατισμού. Με αφορμή τη συνάντησή του με την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, δεν δίστασε να εξαπολύσει πυρά κατά της κυβέρνησης, υπερασπιζόμενος ένα μοντέλο Δημοσίου που θύμισε περισσότερο δεκαετία ’80 παρά μια Ευρωπαϊκή χώρα του 2025. Η μονιμότητα γίνεται πάλι «σημαία», όχι ως θεσμική σταθερότητα, αλλά ως πολιτικό άσυλο απέναντι σε κάθε αξιολόγηση.
Την ώρα που η οικονομία ανακάμπτει, οι επενδύσεις πολλαπλασιάζονται και ο ιδιωτικός τομέας δείχνει αντοχή, ο Φάμελλος μοιάζει να παλεύει με φαντάσματα του παρελθόντος. Βλέπει πίσω από κάθε μεταρρύθμιση έναν «νεοφιλελεύθερο δαίμονα» και πίσω από κάθε ψηφιοποίηση ένα οργανωμένο σχέδιο απαξίωσης του Δημοσίου. Η ρητορική του είναι τόσο παλιά, που μοιάζει να βγήκε από τα πρακτικά κάποιας κομματικής επιτροπής του ’95.
Το πιο ενδιαφέρον; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε έταζε αξιοκρατία και νέο ήθος, καταλήγει να υπερασπίζεται ακριβώς το Δημόσιο που έθρεψε τη διαπλοκή, τις προσλήψεις ημετέρων και τη στασιμότητα. Κι ενώ μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, αποσιωπά τις επιβαρύνσεις της μεσαίας τάξης – αυτής που πλήρωσε ακριβά τα πειράματα της προηγούμενης διακυβέρνησης. Η εμμονή στη φορολογία, στο βαρύ κράτος και στη ρητορεία του «όλα δημόσια», δεν κρύβει πλέον ούτε πολιτική αφέλεια ούτε αθωότητα: είναι ξεκάθαρη στρατηγική ανασύστασης του πελατειακού μηχανισμού.
Η ελληνική κοινωνία όμως δείχνει κουρασμένη από τα δελτία τύπου της νοσταλγίας. Θέλει προτάσεις, όχι επαναστατικούς ψίθυρους πίσω από το γραφείο της ΑΔΕΔΥ. Και κυρίως θέλει ένα κράτος που να την υπηρετεί, όχι να την ταλαιπωρεί. Αν ο Φάμελλος θέλει πραγματικά να μιλήσει για Δημόσιο του αύριο, θα πρέπει πρώτα να αποδεχθεί πως το αύριο δεν έρχεται με τις αποσκευές του χθες.
