Η πολιτική σκηνή συχνά μοιάζει με θέατρο, αλλά υπάρχουν στιγμές που η παράσταση κινδυνεύει να γίνει επικίνδυνη. Ο Σωκράτης Φάμελλος φαίνεται να έχει υιοθετήσει τον ρόλο του «ανθρωπιστή» με ιδεολογικό πάθος που ξεπερνά τα όρια της ρεαλιστικής διπλωματίας. Η τελευταία του παρέμβαση στο ζήτημα του πλοίου Madleen δεν είναι απλώς μια πολιτική τοποθέτηση· είναι μια αμφιλεγόμενη στροφή που θέτει σε κίνδυνο τις παραδοσιακές συμμαχίες της Ελλάδας.
Χωρίς την παραμικρή διπλωματική εμπειρία ή θεσμικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική, ο κ. Φάμελλος επιλέγει να πυροδοτήσει εντάσεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, σπεύδοντας να στηρίξει ανοιχτά μια πλευρά σε μια σύνθετη και επικίνδυνη σύγκρουση. Το ερώτημα που μένει είναι αν η πολιτική του επιδίωξη εξυπηρετεί την εθνική στρατηγική ή απλώς τους κομματικούς του υποστηρικτές.
Η ελληνική κυβέρνηση, παρά την αφωνία που καταλογίζει ο Φάμελλος, κινείται με γνώμονα τη σταθερότητα και τη διπλωματική ισορροπία, επιδιώκοντας να αποφύγει τη ρήξη με έναν κρίσιμο σύμμαχο, όπως το Ισραήλ. Η επιθετική στάση του πρώην στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ όμως, αντί να συμβάλει σε μια ώριμη εθνική συζήτηση, κινδυνεύει να οδηγήσει τη χώρα σε πολιτικές ατραπούς που δεν έχει καν τη δομή να διαχειριστεί.
Το πολιτικό παιχνίδι με τη «φωτιά» της Μέσης Ανατολής είναι επικίνδυνο και δεν συγχωρεί λάθη. Αντί η χώρα να παραμένει θεσμικά ενωμένη και να προασπίζει τα συμφέροντά της, βλέπουμε μια ακροβατική επίδειξη πολιτικού ακτιβισμού χωρίς σχέδιο. Και αυτό το θέατρο δεν έχει θεατές, έχει συνέπειες.
