Αν τα Γλυπτά του Παρθενώνα είχαν φωνή, είναι βέβαιο ότι θα έλεγαν σε όλους αυτούς που ξαφνικά τα θυμήθηκαν επ’ αυκαιρία της πρότασης του Πρωθυπουργού να έρθουν στην Ελλάδα για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, να τα ρωτήσουν πως αισθάνονται. Θέλουν να επιστρέψουν, έστω και με τον τρόπο που προτείνει στο Βρετανικό Μουσείο ο κ. Μητσοτάκης; Γιατί εκείνο που όλοι αντιλαμβάνονται είναι ότι μεταξύ του ευκταίου και του εφικτού όταν πρέπει να επιλέξεις, επιλέγεις το εφικτό. Εκτός κι αν όλοι αυτοί που θυμήθηκαν ότι… υπάρχουν τα Γλυπτά έχουν κάποια συγκεκριμένη πρόταση για τον επαναπατρισμό τους. Δεν έχουν όμως κι αυτό είναι που κάνει ακόμα… και τα μάρμαρα να αναρωτιούνται ποιος Θανάσης; Μα φυσικά ο Θεοχαρόπουλος που δεν του έφθανε το τεράστιο έργο που άφησε πίσω του στο υπουργείο Τουρισμού, έχει και άποψη για τα γλυπτά! Και τι άποψη, ανατρεπτική! ” «Υπάρχει”, αναφέρει, “ένα πάγιο αίτημα ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα πρέπει να δοθούν στη χώρα μας εκεί που ανήκουν δηλαδή, και όχι να δανειστούν. Αν ο δανεισμός ουσιαστικά σημαίνει αποδοχή της κυριότητας των γλυπτών του Παρθενώνα από τη Μ. Βρετανία, τότε είναι λάθος, διότι αυτό το οποίο θα πρέπει να είναι σαφές είναι ότι η χώρα μας δεν αποδέχεται αυτή την κυριότητα». Σώπααα ρε μεγάλε. Εσένα περίμεναν τα Γλυπτά του Παρθενώνα να τους μάθεις ελληνικά. Εκλάπησαν και μεταφέρθηκαν στη Βρετανία από το 1806 και έρχεται ο Θεοχαρόπουλος και ο ΣΥΡΙΖΑ να επικρίνουν τον Μητσοτάκη ότι είναι λάθος να επιστρέψουν στην Αθήνα, έστω και με τη μορφή που προτείνει ο Πρωθυπουργός. Τόση ευαισθησία δεν την είδαμε ακόμα κι όταν υπογράφατε την συμφωνία των Πρεσπών κ. Θεοχαρόπουλε…
Easy Writer
