Στη γραμμή της Νέας Αριστεράς ο Χρήστος Ράμμος, δηλώνει θαυμαστής των σλαβομακεδονικών τραγουδιών και λέει: «Θα τραγουδάμε ελεύθερα σε όποια γλώσσα θέλουμε».
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον θεσμικό ρόλο και στην πολιτική στράτευση. Ο Χρήστος Ράμμος την πέρασε εδώ και καιρό. Με ευγένεια, ωραίες λέξεις, συνταγματικά αποσπάσματα και ευρωπαϊκές αναφορές.
Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
Ο πρώην πρόεδρος της ΑΔΑΕ παρουσιάστηκε ως ο άνθρωπος που θα προστάτευε τη χώρα από την «κακή» ΕΥΠ. Στην πράξη, λειτούργησε σαν πολιτικός παράγοντας σε αναμονή, με σταθερή γραμμή, σταθερό ακροατήριο και συγκεκριμένους συνομιλητές. Όχι τυχαίους. Ούτε ουδέτερους: Αλέξη Τσίπρα, Νίκο Ανδρουλάκη, Σωκράτη Φάμελλο.
Το επεισόδιο της Φλώρινας δεν ήταν μια αθώα πολιτιστική ευαισθησία. Ήταν πολιτική τοποθέτηση. Ο Χρήστος Ράμμος δεν υπερασπίστηκε απλώς το δικαίωμα στο τραγούδι. Ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τη ρητορική της Νέας Αριστεράς, μιλώντας για «όψιμες εθνικοφροσύνες», Ακροδεξιά και σκοτεινές εποχές. Δηλαδή, όποιος έχει ενστάσεις για σλαβόφωνο τραγούδι σε δημοτική εκδήλωση στη Φλώρινα, μπαίνει αυτομάτως στο κάδρο του υπόπτου. Βολικό. Καθαρό. Ιδεολογικά τακτοποιημένο.
Συνεχή ατοπήματα
Το πρόβλημα δεν είναι τι πιστεύει ο κύριος Ράμμος. Το πρόβλημα είναι τι έκανε όταν είχε εξουσία. Και τι έκανε αμέσως μετά. Ως πρόεδρος Ανεξάρτητης Αρχής δεχόταν στα γραφεία της ΑΔΑΕ πότε τον Τσίπρα και πότε τον Ανδρουλάκη για το ζήτημα των νόμιμων επισυνδέσεων. Με ρυθμό κομματικής οργάνωσης. Με διαρροές. Με δηλώσεις που έδειχναν όχι απλώς ενδιαφέρον, αλλά πολιτική αγωνία.
Στο θέμα των υποκλοπών, ο κύριος Ράμμος επέλεξε να εμφανιστεί ως θεματοφύλακας της Δημοκρατίας απέναντι σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Έστειλε απόρρητες επιστολές, προκάλεσε θεσμικό θόρυβο, έδωσε πολιτικό οξυγόνο στην αντιπολίτευση. Όλα αυτά ενώ γνώριζε ότι οι επισυνδέσεις ήταν νόμιμες, με εισαγγελική έγκριση και εντός του πλαισίου που ορίζει το κράτος δικαίου. Αλλά εκείνος επέλεξε το δράμα. Και το δράμα πάντα πουλάει.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μίλησε για «θεσμικό ατόπημα» και για φιλοδοξία πολιτικού ρόλου. Ούτε ότι η Νέα Αριστερά τον πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Οι συμπτώσεις έχουν όρια.
Για το σκηνικό της Φλώρινας, η απάντηση του Θάνου Πλεύρη ήταν δριμεία και ειλικρινής. Ναι, έχουν χυθεί τόνοι μελανιού στα συντάγματα. Αλλά έχουν χυθεί και τόνοι αίματος για να είναι η Μακεδονία ελεύθερη. Αυτό το αίμα δεν σβήνεται με αναρτήσεις στο Facebook και ποιητικές αναφορές στην καρδιά που λαχταρά.
Ε, όχι και ανιδιοτελής
Ο κύριος Ράμμος μιλά για δικαιώματα, αλλά σιωπά για τις προκλήσεις των Σκοπίων. Μιλά για ελευθερία έκφρασης εδώ, αλλά δεν αναρωτιέται τι θα γινόταν αν στη Βόρεια Μακεδονία ακουγόταν το «Μακεδονία ξακουστή» στα ελληνικά. Εκεί η ευαισθησία τελειώνει. Περίεργο. Ή και όχι.
Η ουσία είναι απλή. Ο Χρήστος Ράμμος δεν λειτούργησε ποτέ ως ουδέτερος θεσμικός παράγοντας. Λειτούργησε ως πολιτικός σχολιαστής με θεσμικό μανδύα. Και τώρα, χωρίς καρέκλα, μιλά πιο άνετα. Όπως ανέφερε και ο κ. Πλεύρης «οι όψιμες εθνικοφροσύνες μάς γυρίζουν πίσω στις πιο σκοτεινές περιόδους της Ιστορίας μας και αποτελούν θλιβερό και ανησυχητικό δείγμα ανόδου ακροδεξιών και μισαλλόδοξων ιδεολογιών. Μην αφήσουμε να μας πάρουν πίσω όσα κατακτήσαμε με τόσους αγώνες τις τελευταίες δεκαετίες».
Βεβαίως, θα ήταν χρήσιμη και μια τοποθέτηση του επίτιμου αντιπροέδρου του ΣτΕ, Χρήστου Ράμμου, σχετικά με τις διαρκείς προκλήσεις των γειτόνων μας στη Βόρεια Μακεδονία, οι οποίοι δεν σέβονται ούτε την προβληματική Συμφωνία των Πρεσπών. Και κυρίως θα μπορούσε να αναφέρει τι θα συνέβαινε αν, για παράδειγμα, κάποια μπάντα στη Βόρεια Μακεδονία έπαιζε το «Μακεδονία ξακουστή» στα ελληνικά.
Τουλάχιστον ο Χρήστος Ράμμος ας μην παριστάνει τον ανιδιοτελή φύλακα της Δημοκρατίας. Η Δημοκρατία δεν χρειάζεται αυτόκλητους σωτήρες. Χρειάζεται καθαρές γραμμές, ευθύνη και μνήμη. Και αυτά, όσο κι αν ενοχλεί, δεν τραγουδιούνται σε όποια γλώσσα μάς βολεύει.
