Ο Νίκος Ανδρουλάκης ανέβηκε στα έδρανα της Βουλής μιλώντας για «φωλιές λύκων» και «άνθη του κακού», ανακαλύπτοντας ξαφνικά το μεγαλείο της διαφάνειας. Θα είχε ενδιαφέρον το κήρυγμά του, αν δεν προερχόταν από το κόμμα που επί δεκαετίες είχε κάνει επιστήμη τις αναθέσεις, τα ρουσφέτια και το κράτος-λάφυρο. Γιατί, όσο κι αν αλλάξουν τα πρόσωπα, οι μνήμες είναι νωπές: το ΠΑΣΟΚέγραψε το manual της κατασπατάλησης που τώρα δήθεν πολεμά.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρά τις εμμονές της αντιπολίτευσης, έβαλε κανόνες σε μια χώρα που για χρόνια έβλεπε τις εργολαβίες να αλλάζουν χέρια στα υπουργικά γραφεία. Οι απευθείας αναθέσεις έγιναν εργαλείο σε συνθήκες πανδημίας και κρίσεων, αλλά όχι κανόνας όπως τότε που το ΠΑΣΟΚ έγραφε τη μία «φωτογραφική» σύμβαση μετά την άλλη. Και βέβαια σήμερα υπάρχει έλεγχος, πλαίσιο, επιθεώρηση και ψηφιακά ίχνη. Όχι φάκελοι στο σκοτάδι.
Στο μεταναστευτικό, ο κ. Ανδρουλάκης μίλησε για «τρύπα στο νερό», λες και το ΠΑΣΟΚ όταν κυβέρνησε ή στήριξε κυβερνήσεις βρήκε ποτέ λύση. Πού ήταν οι μεγάλες πρωτοβουλίες διαχείρισης συνόρων, τα οργανωμένα κέντρα υποδοχής, η σοβαρή επιστροφή παράνομων μεταναστών; Η κυβέρνηση σήμερα δίνει μάχες για να μην ξαναγίνει η χώρα πέρασμα διακινητών – ενώ κάποιοι ανακαλύπτουν «λύσεις» μόνο από τα έδρανα.
Ας αφήσει, λοιπόν, τις βαρύγδουπες φράσεις ο κ. Ανδρουλάκης κι ας κοιτάξει πρώτα το δικό του κόμμα: γιατί ο έλεγχος που απαιτεί σήμερα είναι ο ίδιος που κάποτε φρόντισε να θάψει το ΠΑΣΟΚ στα συρτάρια. Οι πολίτες δεν ξεχνούν ποιοι έφεραν τη χώρα στα βράχια. Σήμερα η Ελλάδα προχωρά, όποιοι κι αν παριστάνουν τους «σταυροφόρους» της διαφάνειας εκ των υστέρων.
