Με αναφορές στη συμμετοχή στα «λαϊκά συλλαλητήρια» της προηγούμενης Παρασκευής κατατέθηκε η πρόταση δυσπιστίας των τεσσάρων –ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέας Αριστεράς και Πλεύσης Ελευθερίας– κατά της κυβέρνησης. Μόνο που τα περί «εδραιωμένης πεποίθησης της κοινωνίας για τις ευθύνες» που ακολουθούν δείχνουν πως στην αντιπολίτευση έχουν μπερδέψει τα «λαϊκά συλλαλητήρια» με τα «λαϊκά δικαστήρια»…
Στην πρόταση μομφής οι… τέσσερις εμφανίζονται να εκφράζουν τον ελληνικό λαό. Και να αποκωδικοποιούν –κατά δήλωσή τους πάντα– τα μηνύματά του σε μια προσπάθεια να στηρίξουν το αφήγημα περί δήθεν «απονομιμοποιημένης κυβέρνησης» και δήθεν «απονομιμοποιημένου πρωθυπουργού». Μιλούν για «εδραιωμένη πεποίθηση της κοινωνίας», όπως μιλούν και για μια δήθεν «απώλεια της δεδηλωμένης στην κοινωνία».
Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά θυμίζουν εποχές «αγανακτισμένων» και «πλατειών». Εποχές διαδικασιών που στόχο είχαν την πολιτική αποσταθεροποίηση. Εποχές που όλα όσα κατήγγελλαν «δικάζονταν» σε «λαϊκά δικαστήρια» που στήνονταν στην πλατεία Συντάγματος που καταδίκαζαν κάποιους ως ενόχους και στη συνέχεια έστηναν μπροστά από τη Βουλή και κρεμάλες.
Άλλωστε η τακτική τους είναι απλή. Κατηγορείς τους πολιτικούς αντιπάλους και τους καλείς να αποδείξουν την αθωότητά τους. Μια αναβίωση δηλαδή του σταλινισμού στην πιο ακραία μορφή του –αυτή που ονομάστηκε «δίκες της Μόσχας» με τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε ρόλο… Βισίνσκι.
Ποιος ήταν όμως ο Αντρέι Βισίνσκι; Ενας εισαγγελέας, φανατικός σταλινικός, που διέπρεψε στις δίκες της Μόσχας, ο οποίος διακρίθηκε διότι δεν κατάφερε να φέρει καμία απόδειξη για να κατηγορήσει την εσωτερική αντιπολίτευση του Στάλιν στην παλιά Σοβιετική Ένωση, εντούτοις καταδίκασε χιλιάδες πρώην συντρόφους του και τους «εκτέλεσε».
Το κατηγορητήριό του περιελάμβανε ύβρεις, επιθέσεις, «ομολογίες» που έπαιρνε με συγκεκριμένους τρόπους και ψευδείς αναφορές, κάτι σαν τα περί δήθεν «συγκάλυψης» που βιώνει η χώρα σήμερα. Το μένος, μεγάλο. Η επίκληση του λαού κυριάρχησε σε όλες τις δίκες.
Βέβαια, εκεί είχαν τη δυνατότητα να εκτελούν και χωρίς δίκες, ευτυχώς σήμερα αυτό προς το παρόν αποφεύγεται, αν και οι δολοφονίες χαρακτήρων και οι στοχοποιήσεις συγκεκριμένων προσώπων κάνουν τη δουλειά τους, ειδικά μέσω των social media.
Δυστυχώς, το θέμα δεν είναι αστείο σήμερα. Διότι επανέρχεται πλέον η τακτική του 2015-2019 και η νοοτροπία «στείλ’ τον στα δικαστήρια και ας βρει το δίκιο του», όπως έγινε και με τη σκευωρία Novartis και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Δυστυχώς, σήμερα συμπράττουν και κάποιοι που υπήρξαν θύματα…
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο»
