Νιώθετε κουρασμένοι; Νιώθετε μόνοι; Νιώθετε μελαγχολία ή εκνευρισμό; Νιώθετε ότι δεν σας δίνουν σημασία; «Νιώθετε ότι δεν περνάτε καλά και θέλετε καλύτερες μέρες»; Ε, λοιπόν, τέλος. Ο κραταιός Νικόλας, ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι εδώ για εσάς. Χαριλάου Τρικούπη 50, 10680, Αθήνα.
Συγγνώμη, αλλά πώς να σχολιάσει κανείς αυτήν την αναφορά που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε μιλώντας στο OPEN; Αυτή στα εισαγωγικά και είναι πραγματική. Είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης:
«Έχω μια άλλη ατζέντα, μια άλλη πολιτική, ένα νέο πολιτικό προσωπικό και λέω στον ελληνικό λαό: Θέλετε αλλαγή; Νιώθετε ότι δεν περνάτε καλά και θέλετε καλύτερες μέρες; Θέλουμε εθνική αξιοπρέπεια; Είμαι εδώ να αγωνιστώ για αυτά. Και νομίζω ότι, αν μας τιμήσει ο ελληνικός λαός, θα έχουμε πραγματικά πολιτική αλλαγή, γιατί υπάρχει και πρόγραμμα και διάθεση».
Αυτά είπε επί λέξει και είπε και άλλα. Για το ότι είναι άφθαρτος, δεν έχει κυβερνήσει –αν και ήταν γραμματέας του ΠΑΣΟΚ επί συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου– ότι δεν είναι διεφθαρμένος, ότι δεν έχει κανέναν διεφθαρμένο στο περιβάλλον του, δεν έχει ζημιώσει το δημόσιο συμφέρον, ότι είναι ειλικρινής και όλα όσα μπορεί κάποιος να προσδώσει στον εαυτό του όταν κάνει αντικειμενική αυτοκριτική. Δεν το αμφισβητούμε, αλλά συνήθως αυτά τα κρίνουν οι άλλοι.
Όπως και να έχει, πάντως, οι πιο πάνω δηλώσεις του θυμίζουν παλιά διαφημιστικά σποτάκια, αλλά ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει σωστό. Το άλλο όμως, αυτό που είπε ότι αν είχε κάνει αυτά που έχει κάνει ο Μητσοτάκης αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας –σε αντιδιαστολή της αντικειμενικής αυτοκριτική του πάντα– δεν θα μπορούσε να πάει στο Σύνταγμα για καφέ εγείρουν ένα θεματάκι, μην πούμε θεματάρα.
Γιατί; Διότι κάποιος μπορεί να θυμηθεί ότι κάτι τέτοια έλεγαν αυτοί που κυνηγούσαν τους ΠΑΣΟΚους υπουργούς και τα στελέχη της ΝΔ όπου πήγαιναν να φάνε ή να πιουν έναν καφέ. Μοιάζει λίγο με παρότρυνση, μην πούμε στοχοποίηση. Το έχει ξαναπεί, δεν έδωσε κανείς σημασία και το επανέλαβε. Και επειδή λέει πως δεν έχει κυβερνήσει, ας ρωτήσει κάποιον εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη που έχει κυβερνήσει να του πει πώς ένιωθε τότε που δεν μπορούσε να πάει για καφέ.
