Ο Στέφανος Κασσελάκης νομίζει πως βρίσκεται σε χώρα-μπανανία. Ότι η Δημοκρατία είναι λέξη άγνωστη. Ίσως τον έπεισε ο Παύλος Πολάκης πως είναι ο νέος… Τσε Γκεβάρα που θα συμπράξει με τον Άρη Βελουχιώτη για να ρίξουν ένα καθεστώς που μόνο στο μυαλό κάποιων συριζαίων κατοικοεδρεύει. Η αμφισβήτηση του αδιάβλητου των εκλογών –για πρώτη φορά ύστερα από 50 χρόνια– αποτελεί αμφισβήτηση του πολιτεύματος, κάτι για το οποίο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί πλήρως μπροστά στην αγωνία του για το πολιτικό μέλλον του.
Η επιχείρηση πολιτικής αποσταθεροποίησης δεν είναι κάτι άγνωστο γι’ αυτήν τη χώρα. Ειδικά από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κατάφερε να γίνει κυβέρνηση και να εκτιναχθεί από το 3% στο 36%, αν και σε καμία περίπτωση οι πολίτες της χώρας δεν του έδωσαν αυτοδυναμία. Το γεγονός ότι συντάσσεται με τα άκρα δεν είναι επίσης πρωτόγνωρο για την Κουμουνδούρου, που δείχνει να κινείται με την ίδια διχαστική λογική ανεξαρτήτως ηγεσίας.
Η διαφορά είναι ότι αυτήν τη φορά έχει συμπαραστάτη το ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα το οποίο απειλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις πλατείες με κρεμάλες συντάσσεται μαζί του. Και μάλιστα επιχειρεί να τον υπερκεράσει σε λαϊκισμό και λάσπη. Ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει. Ο ένας γίνεται ουρά του άλλου και, στην προσπάθεια να δείξει ότι είναι το… κεφάλι, ανακατεύει όσο περισσότερο μπορεί τη λάσπη που καταφέρνει να παράγει.
Ο Στέφανος Κασσελάκης έφτασε στο σημείο να στέλνει… τελεσίγραφα και να ζητεί παραίτηση Μητσοτάκη. Και ενώ τον έκραξαν και οι δικοί του, επανέρχεται εμμένοντας στο ίδιο λάθος. Μάλιστα, για να κάνει τη… διαφορά στο άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ζητεί παρατηρητές και στις ευρωεκλογές.
Το επόμενο βήμα θα είναι να ζητήσει… κυανόκρανους αφού θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μπανανία. Και οι Έλληνες ιθαγενείς, που άγονται και φέρονται από εταιρείες και ως εκ τούτου και ο ίδιος μοιράζοντας χάντρες και καθρεφτάκια, θα καταφέρει να γίνει και πρωθυπουργός.
Το μόνο πρόβλημα στον κόσμο του Κασσελάκη αλλά και του Ανδρουλάκη είναι πως παίζουν με τις οικογένειες των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Διότι τα περί συγκάλυψης αυτούς επί της ουσίας πλήττουν. Αυτοί θα θεωρούν πως δεν υπάρχει δικαίωση και δεν θα εμπιστευτούν ούτε τη Δικαιοσύνη και τις αποφάσεις. Είναι ό,τι χειρότερο. Μαζί βέβαια με τη σκύλευση των νεκρών, για την οποία οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων είχαν συγκεκριμένη θέση, ως προς το πώς αντιμετωπίζονται αυτοί που επιχειρούν ανάλογες ανίερες πράξεις.
