Το ερώτημα παραμένει για το πώς και πότε θα λήξει ο επιθετικός πόλεμος που διεξάγει ο Πούτιν στην Ουκρανία. Και στο ερώτημα αυτό αδυνατεί να δώσει απάντηση το αρνητικό αποτέλεσμα των μεσολαβήσεων που έχουν γίνει μέχρι σήμερα μεταξύ των δύο πλευρών. Αναφερόμαστε κυρίως στις μεσολαβήσεις Γαλλίας και Ισραήλ διότι η αυτόκλητη μεσολάβηση της Τουρκίας δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψιν καθώς ο Ερντογάν απλώς προσπαθεί να εκμεταλλευθεί μία συγκυρία για να αναδείξει το ανάστημα της χώρας του στη διεθνή σκηνή.
του Όθωνα Καραγιάννη
Οι μεσολαβήσεις αυτές δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα διότι το ουκρανικό αποτελεί πλέον ρωσοαμερικανική υπόθεση. Είναι η ευκαιρία, τουλάχιστον για την Ουάσινγκτον, να τελειώσουν οι Αμερικανοί με το «θέμα Ρωσία», καθώς διαπιστώνονται στον πόλεμο αυτόν που άνοιξε η Μόσχα και οι στρατιωτικές αδυναμίες της ρωσικής πλευράς. Να τελειώσουν με ένα ολιγαρχικό καθεστώς, η ήττα του οποίου θα αποδυναμώσει τον διεθνή ρόλο της Ρωσίας και συγχρόνως θα φέρει εσωτερικές εξελίξεις στην χώρα αυτή.
Η εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία και οι ενισχύσεις του Ζελένσκι από την αμερικανική πλευρά ακόμη και με επιθετικού τύπου εξοπλισμό και όχι μόνο για άμυνα επιβεβαιώνουν το παραπάνω σενάριο. Και η αδυναμία του Πούτιν να τερματίσει νικηφόρα τον πόλεμο που ξεκίνησε και που παρατείνεται χρονικά, προκαλεί ανησυχίες στο εσωτερικό της χώρας του, κυρίως δε στην Μόσχα. Κι αυτό διότι πλέον οι ρωσικές οικογένειες έχουν κάθε λόγο να φοβούνται ότι η παράταση αυτή των εχθροπραξιών και η εξάντληση των επαγγελματιών στρατιωτών ή των μισθοφόρων του Πούτιν θα σημάνει πρόσκληση των παιδιών τους να στρατευτούν για ένα σκοπό στον οποίον μόνο ο σημερινός Ρώσος Τσάρος αποβλέπει. Αυτό είναι μία σταδιακή εσωτερική εξέλιξη που αποδυναμώνει τον Πούτιν και που η αποδυνάμωση αυτή συνιστά μακροπρόθεσμα την αφορμή της αποκαθήλωσής του.
