Τα αγροτικά μπλόκα έγιναν ξανά το σκηνικό.
Όχι για να ακουστεί ουσιαστικά η φωνή των αγροτών, αλλά για να παρελάσει σύσσωμη μια αντιπολίτευση που ψάχνει ρόλο, νόημα και –κυρίως– αντίπαλο.
Εκεί όπου η πραγματική αγωνία της παραγωγής θα έπρεπε να είναι στο προσκήνιο, στήνεται μια πολιτική παράσταση με μοναδικό στόχο όχι τη στήριξη, αλλά τη φθορά.
Στα μπλόκα συναντιούνται τα πάντα. Από χαροκαμένες μάνες, των οποίων η τραγωδία μετατράπηκε από ορισμένους σε πολιτικό κεφάλαιο με επικίνδυνη αυτοπεποίθηση, μέχρι καταδικασμένους για εγκληματική οργάνωση Χρυσαυγίτες που, με άδειες και αναρτήσεις, παριστάνουν τους προστάτες του λαού. Κανείς δεν ντρέπεται. Κανείς δεν κρατά αποστάσεις. Όλοι χωράνε, αρκεί να υπηρετούν τον ίδιο σκοπό.
Δίπλα τους στοιχίζεται η αντιπολίτευση. Ο Ανδρουλάκης, σε ρόλο σύγχρονου Μαρίνου Αντύπα, περιφέρεται με ύφος αγωνιστή, λες και ανακάλυψε μόλις χθες τον κάμπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε κατάσταση πολιτικής επιβίωσης, θυμίζει πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του, ελπίζοντας ότι μια φωτογραφία στα μπλόκα θα τον επαναφέρει στο παιχνίδι.
Ο Κουτσούμπας εμφανίζεται ως αρχισυντονιστής όλων των κινητοποιήσεων της επικράτειας, με τη γνωστή συνταγή: μπλόκα, ντουντούκες και μηδενικές λύσεις. Και η Κωνσταντοπούλου, σταθερά στον ρόλο του πολιτικού μαϊντανού, παρούσα σε κάθε ρήξη, πραγματική ή φανταστική, αρκεί να υπάρχει κάμερα.
Στο ίδιο κάδρο μπαίνει και ο Βελόπουλος, σε ρόλο τροχονόμου εθνικής οδού, να φωνάζει πως τους δρόμους δεν τους κλείνουν οι αγρότες αλλά η τροχαία, λες και τα τρακτέρ βρέθηκαν εκεί από λάθος πλοήγησης. Κάπου πιο μακριά, ο Κασσελάκης επιλέγει πιο άνετη διαδρομή. Για να μη ταλαιπωρείται στους ελληνικούς δρόμους, πετά για έναν μήνα στη Νέα Υόρκη, αφήνοντας τα μπλόκα στους υπόλοιπους να τα «διαχειριστούν» επικοινωνιακά.
Το κοινό νήμα δεν είναι οι αγρότες. Είναι η εμμονή. Αφού δεν μπορούν να ρίξουν την κυβέρνηση, επιδιώκουν να τη φθείρουν. Κι αν στην πορεία αποσταθεροποιηθεί η χώρα, μικρό το κακό. Η πατρίδα μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην ανάγκη για πολιτική επιβίωση και προσωπική προβολή.
Οι αγρότες αξίζουν λύσεις, όχι επισκέπτες. Αξίζουν πολιτική σοβαρότητα, όχι θιάσους αγανάκτησης. Καλή χρονιά, λοιπόν. Με την ελπίδα ότι η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται με σταθερό χέρι, λογική και προοπτική. Γιατί το μέλλον δεν χτίζεται στα μπλόκα της υποκρισίας.
