Σήμερα τα χαράματα στις 02:30, σύμφωνα με πληροφορίες, ομάδα δεκαπέντε ατόμων βγήκε από τη Γεωπονική Σχολή, όπου γινόταν συναυλία, και επιτέθηκε με πέτρες και μολότοφ στην Αστυνομία – κάηκαν τρία πούλμαν και μία στάση λεωφορείων
Ξέρω καλά τις λέξεις – «παιδιά, ελευθερία, δημοκρατία, ανυπακοή, αντίσταση, αστυνομία, κράτος, πέτρα, δακρυγόνο, μολότοφ, μπίρα, άνοιξη, πανσέληνος, ναρκωτικά, αδιέξοδο, καταστολή, μπάχαλο, γονείς, σχολείο, βία, πολιτική, άκρα».
Πασχίσαμε να στήσουμε τη ζωή και το μέλλον – στάχτη έγιναν στο όνομα μιας αντίστασης, ποτέ δεν θα μάθουμε σε ποιον, χάσαμε πολλά, μας τύλιξε το σκοτάδι, θυσιαστήκαμε στα θεμέλια μιας δημοκρατίας που στέριωσε πάνω στα χαλάσματα της επιβίωσής μας…
Τώρα, λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, η αξιωματική αντιπολίτευση θέλει να μοιραστούμε την ανέχεια, να ρίξουμε την ευθύνη ο ένας στον άλλον, να ξεχάσουμε συναίνεση, ομοψυχία, κοινή προσπάθεια, να πιάσουμε τον διχασμό, να βαθύνουμε τα χαρακώματα, να ξαναβρούμε το βήμα μας προς τον πολλαπλασιασμό του κατά κεφαλήν ακαθάριστου εθνικού εμφυλίου μας…
Ας παραδεχτούμε ότι είμαστε μια χώρα όπου κουμάντο κάνουν οι λίγοι χουλιγκάνοι, μπάχαλοι, νταήδες, φωνακλάδες, κακοποιητές απέναντι σε ένα κράτος που παραλύει στην απόπειρα να εξυγιανθεί, αξιολογηθεί, εκσυγχρονιστεί, γιατί η αντιπολίτευση δεν θέλει…
Ας παραδεχτούμε ότι δεν φταίει κανένας για τίποτα, ότι είμαστε αλάνθαστοι, έξυπνοι και ικανοί για τα πάντα, αρκεί τα πάντα να είναι κομμένα και ραμμένα στα μέτρα μας: η δουλειά, το σχολείο, το πτυχίο, το χρήμα, ο γκόμενος, το επίδομα, το παιδί, ο πλανήτης, το σύμπαν – αυτός ο συνωμότης, όπως μας αρέσει να λέμε σε στιγμές ασυγκράτητης και ανόθευτης ηλιθιότητας.
Ας παραδεχτώ κι εγώ ότι καλύτερα θα ήταν να μη γράψω ενώ βραδιάζει σε τόσο συναισθηματική ώρα…
