Η ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών που συγκλόνισε τις καρδιές όλων μας και γέμισε με πόνο και οδύνη τον λαό μας, δήλωσε και πάλι με τρόπο φρικτό ότι ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου είναι ο θάνατος και απάντηση στον θάνατο δίνει μόνο η Ανάσταση!
Από την κυματώδη θάλασσα της απελπισίας του αιώνα μας, ανέβηκε πάλι κι άνοιξε τα χρυσά της ματόκλαδα στο φως του Αιωνίου η Ανάσταση, η καινούργια μέρα του κόσμου. Πάσχα τερπνόν ξαναποτίζει την ζωή μας με την θεία δροσιά της αθανασίας και περνώντας μας μέσα από «την ιερά και πανέορτο, την σωτήριο νύκτα», μας βγάζει σ’ αυτό το άπλωμα όπου μπορούμε να ξανασυναντήσουμε τον αναστάντα Κύριο.
Η μέγιστη αυτή γιορτή της χριστιανοσύνης, που για να την χαρούμε χρειάστηκε να ξαναπεράσουμε από τον ζόφο της Μεγάλης Εβδομάδας, παρέχει μία πρόταση, την μοναδική μέσα σ’ αυτή τη διάλυση της εποχής, για να βγούμε από την αγωνία και τον φόβο που βαραίνουν απελπιστικά πάνω στον αιώνα μας.
Ποια είναι η βαθύτερη αρρώστεια του αιώνα μας; Διαπιστώνουμε κάθε τόσο, αρμόδιοι κι άναρμόδιοι, σπουδαίοι η απλοί άνθρωποι, πως ο σημερινός κόσμος κατατρύχεται από αγωνία, πως βρίσκεται σε αδιέξοδο. Οι διαπιστώσεις είναι ορθές αλλά σπανιώτατα ακούγεται η βαθειά, η τρομερή αιτία της αρρώστειας μας. Και η αιτία είναι πως πιστεύουμε στον θάνατό μας, στον τελειωτικό μας θάνατο, πιστεύουμε πως όλη η υπόθεση του ανθρώπου τελειώνει μ’ αυτόν. Η πίστις μας ανοίγει μέσα από τον θάνατο τη μυστηριώδη και σωτήρια θύρα της αθανασίας. Αλλά, εμείς απορρίψαμε τον Θεό και, μωροί, πιστέψαμε πως έτσι θα γινόμασταν ελεύθεροι. Δεν τολμούμε να τ’ ομολογήσουμε, αλλά όποιος άνθρωπος πιστεύει πως πεθαίνει τελειωτικά, δε μπορεί να είναι ελεύθερος, δεν έχει λόγο να είναι ελεύθερος. Ο έντιμος υπαρξιακά άνθρωπος λαχταρά την ελευθερία μόνο και μόνο γιατί πιστεύει πως είναι αιώνιος. Τότε, η ζωή αποχτά σημασία κρίσιμη, γίνεται χώρος μοναδικής δοκιμασίας της συνείδησης, ώστε υπεύθυνα κι ενεργητικά να δεχθείς την αθανασία σου.
Ο αιώνας μας, πιστεύοντας στον τελειωτικό θάνατο, αισθάνθηκε αμέσως τις λειτουργίες και αρχές του κόσμου τούτου να παραφρονούν από τη θανατοφοβία. Οι υλικές χαρές να εξογκώνονται, οι πνευματικές να μηδενίζονται, η τιμή και η αξιοπρέπεια, η Αρετή, να θρυμματίζονται και να χάνουν τον λόγο ύπαρξής τους. Παύοντας να πιστεύει ο άνθρωπος στην υπαρξιακή του διάρκεια, είδε την ζωή ανυπεράσπιστη να διαλύεται και τον πολιτισμό να παρακμάζει. Γιατί, ο πολιτισμός είναι το γινόμενο μιάς διαδικασίας του άνθρώπου με μια πίστη ερμηνευτική ολόκληρης της ζωής. Χάνεται η πίστη; Ο πολιτισμός ψυχομαχεί.
Αιώνας φόβου ο δικός μας αιώνας, γιατί είναι αιώνας θανάτου, αιώνας καθολικής απελπισίας κι έκπτωσης, αιώνας αγωνίας φριχτής, αφού ολόκληρη η ζωή κινείται κάτω άπό το ψυχρό φάσμα του θανάτου που φέρνει η απιστία στην αθανασία μας.
"Αλλά να που απ’ τα φιλάνθρωπα σπλάχνα του χρόνου ανεβαίνει και σκεπάζει τον κόσμο με το εξαίσιο φως της η Ανάσταση του Χριστού. Και μας προσφέρει τη μοναδική διέξοδο, την πραγματική λύση της αγωνίας του αιώνα μας. «Ας πιούμε από την πηγή της αφθαρσίας που ανάβλυσε από τον τάφο του Χριστού» μας προτείνει η Εκκλησία. Η αφθαρσία ! Και η λέξη μονάχα ν’ ανέβει στα χείλη μας, την αισθανόμαστε να σταματά την ηθική αιμορραγία της εποχής και να την ξαναφέρνει σε ισορροπία.
Τι είναι η αφθαρσία που η αγιωτάτη Μέρα μας προσφέρει πάλι τον αρραβώνα της; Δεν είναι απλά και μόνο δωρεά, είναι και δικαιοσύνη. «Ἔλαμψεν ἐκ τοῦ τάφου ἥλιος Δικαιοσύνης».
Με την παρακοή που σφράγισε τραγικά το μέτωπο του σημερινού κόσμου, εμείς οι ίδιοι αδικήσαμε τον εαυτό μας. Καταχραστήκαμε την Ελευθερία που μας έδωσε ο Θεός για ν’ αρνηθούμε όχι μονάχα τον Ίδιο, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό, την αιώνια ψυχή μας. Μέσα στον παροξυσμό της μωρίας που φέρνει η απιστία - είναι αυτή η μωρία που ξεθεμελιώνει πολιτισμούς - απορρίψαμε την αθανασία μας κι επιμείναμε πως είμαστε πρόσκαιροι. Και τότε είδαμε, με τρόμο, την ζωή να παραφρονεί, τις αυθεντίες να γκρεμίζονται, τους άλλους ανθρώπους να ευτελίζονται, να χάνει αυτός ο κόσμος το ρυθμό του, επειδή είχε πια χάσει το νόημά του.
Το Πάσχα που γιορτάσαμε, μάς ξανάφερε μέσα στα χέρια μας τη δυνατότητα της υπαρξιακής μας αποκατάστασης. Είχαμε αρνηθεί την πιο βαθειά ουσία του εαυτού μας, την ψυχή. Είχαμε σφάλει όχι μονάχα απέναντι στον Θεό αλλά κι απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Είχαμε ξεπέσει με το ν’ αρνούμαστε την αθανασία μας σε μιάν υπαρξιακή απρέπεια. Έρχεται όμως το Πάσχα και «ἀφθαρσίας ἐνδύει εὐπρέπειαν» τον άνθρωπο. Έρχεται και μας ξαναπροτείνει να πιστέψουμε στην αθανασία μας. Δεν υπάρχει πιο βαρυσήμαντη πρόταση που να μπορεί να γίνει στον άνθρωπο της εποχής μας.
"Άλλες εποχές, σε καιρούς φωτεινούς, ανυποψίαστους από τον παραδαρμό μας, η Ανάσταση του Χριστού ερχόταν να επικαθήσει μέσα μας σαν περιστέρι που βεβαιώνει την πίστη μας, που επισφραγίζει την ισορροπία της ζωής του ανθρώπου. Σήμερα, που το γένος ολόκληρο του ανθρώπου κινδυνεύει από τον ίδιο τον άνθρωπο, τώρα που η παραφροσύνη του θανάτου έχει διαχυθεί κι έχει δηλητηριάσει ολόκληρη την ζωή μας, η Ανάσταση του Κυρίου έρχεται ως πρόταση, ως λύση, ως κάλεσμα από τη φθορά, κάλεσμα αφθαρσίας. Θα μπορέσουμε να πανηγυρίσουμε την νέκρωση του Άδη, την καθαίρεση του Θανάτου από την κορυφή της σημερινής ζωής και θα σκιρτήσουμε πάλι από την εσωτερική μας εξημέρωση.
Μέσα σ’ ετούτη την έκπτωση που καθημερινά επαληθεύουμε, η αγωνία και η θανατοφοβία έχουν αφήσει αμολυτές τις δυνάμεις της αδικίας καί της τρομοκρατίας του πνεύματος. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν πως πεθαίνουν και πως εκεί όλα τελειώνουν, τόσο η άξια της επίγειας ζωής μεγαλοποιείται και τόσο περισσότερο, για να μη την χάσει ο άνθρωπος, είναι πρόθυμος να δεσμεύεται και ν’ ακρωτηριάζεται η ελευθερία του. Ένας άνθρωπος που πιστεύει στην αθανασία του είναι επικίνδυνος για όλες τις τυραννίες, είτε του κράτους είτε της μάζας, γιατί αψηφά τον θάνατο. Και χωρίς τη φοβέρα του θανάτου, κάθε τυραννία είναι αφοπλισμένη.
Μετά την Ανάσταση του Χριστού δεν έχουμε το δικαίωμα να ζούμε αδιάφορα, μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η ζωή μας πρέπει να γίνει ενεργητική, εμπνευσμένη από τη μεγάλη χαρά της αφθαρσίας που είναι χαρά ελευθερίας κι ανθρωπίνης τιμής. Μέσα σε τούτη τή φιλήδονη ύπνωση, το Πάσχα φέρνει το θείο ρίγος μιας μυστικής επανάστασης. Ποτέ δε μπορείς να αισθανθείς τον Χριστιανισμό τόσο εσωτερικά επαναστατικό, τόσο ριζικά ανανεωτικό, τόσο αποκλειστικά φιλελεύθερο, όσο σήμερα που ο άνθρωπος κι ο πολιτισμός του βρίσκονται σε κρίση δεινή εξαιτίας της απιστίας.
Ξαφνικά, μέσα στόν βαθύ όρθρο που πιο συγκλονιστικός δεν μπορεί να υπάρξει στην ιστορία του κόσμου μας, η πλάση όλη, γονατισμένη από την απελπισία, ξαναβρίσκει την αιωνιότητα της. Οί βασανισμένοι αισθάνονται τους μοχλούς του θανάτου, που τους δέσμευαν, να συντρίβονται και η αγάπη ν’ ανθοβολεί και πάλι μέσα στις καρδιές.
Όσοι βρίσκονται με τό πρόσωπο κολλημένο στον τοίχο του αδιεξόδου, ας απλώσουν το χέρι τους στην αναστάσιμη πνευματική τράπεζα κι ας λάβουν τη δωρεά της αθανασίας τους. Αυτός ο κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα από τον παραλογισμό. Έχει σήμερα την ευκαιρία ν’ αναστηθεί ξαναβρίσκοντας ύστερα απ’ το φριχτό Πάθος τον Θεό του, συμμέτοχο της αγωνίας του και χορηγό της αιωνιότητας. «Ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέος» !
+Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
