Άλλη μία τρομοκρατική επίθεση ισλαμιστών σε χώρα του δυτικού πολιτισμού, κι άλλοι αθώοι νεκροί. Και πάλι βγήκαν οι πολιτικοί της Δύσης να δηλώσουν σοκαρισμένοι με το γεγονός.
Όταν όμως αποφασίζεις να φέρεις ισλαμιστές στη χώρα σου, επειδή θεωρείς πως θα σου λύσουν το πρόβλημα της έλλειψης εργατικών χεριών (δεν το κάνουν), όταν τους χαϊδεύεις διότι θεωρείς πως θα είναι η νέα εκλογική σου βάση (δεν θα είναι), όταν σιωπάς μπροστά στις συνεχείς και αυξανόμενες απαιτήσεις τους για να μη σε αποκαλέσουν ρατσιστή, όταν ως σύστημα δεν καταγράφεις τη θρησκεία των εγκληματιών για να μη φανεί η υπερεκπροσώπησή τους σε μια σειρά εγκλημάτων, όταν τους ανέχεσαι ενώ ενοχλούν απλούς πολίτες στις χριστουγεννιάτικες αγορές, όταν δεν κάνεις κάτι για να σταματήσεις τον φόβο των γυναικών όταν θα περπατήσουν μόνες το βράδυ... τότε η τρομοκρατία που προέρχεται απ’ αυτούς δεν θα πρέπει να σε σοκάρει. Διότι εσύ άφησες τα πράγματα να φτάσουν εκεί.
Αλήθεια, πόσοι νεκροί, πόσοι βιασμοί και πόσες επιθέσεις θα πρέπει να γίνουν ακόμα για να αλλάξουν οι πολιτικοί της Δύσης τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τα πράγματα; Πόσο πρέπει να αυξηθεί ακόμα το αίσθημα ανασφάλειας για να καταλάβουμε πως το Ισλάμ είναι ασύμβατο με τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής;
Η πικρή αλήθεια είναι πως οι πολιτικοί, στο όνομα της συμπερίληψης και της πολιτικής ορθότητας, έδωσαν πολύ χώρο και ανέχτηκαν πολύ περισσότερο απ’ όσο έπρεπε τις απαιτήσεις των μουσουλμάνων.
Η δύναμη των κοινωνιών όμως δεν βασίζεται στον πολυπολιτισμό και στη διαφορετικότητα, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Ποτέ δεν βασίστηκε σε αυτά. Πρόκειται για προπαγάνδα των Δημοκρατικών των ΗΠΑ, φιλελεύθερων ελίτ και ΜΚΟ ώστε να κάνουν τις χώρες υποδοχής πιο δεκτικές απέναντι στους εισερχόμενους πληθυσμούς. Ώστε όχι μόνο να μην αντιδρούν, αλλά να δέχονται την κάθε αλλαγή αυτομάτως ως κάτι καλό.
Όμως η δύναμη των κοινωνιών βασίζεται στην ενότητα, την κοινή περπατησιά προς έναν σκοπό. Η μόνη κοινή περπατησιά που μπορεί να έχουμε με τους ισλαμιστές είναι μέχρι τον γκρεμό. Με εμάς μπροστά και εκείνους από πίσω με τεταμένο το χέρι τους.
Έστω και τώρα, έστω και αργά, οι πολιτικοί της Δύσης οφείλουν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν το ζήτημα. Ή θα αλλάξουν ή θα τους αλλάξει ο κόσμος.
