Ανατρέχοντας νοερώς στο παρελθόν ανακαλύπτουμε τα σημάδια που άφησε η υποσυνείδητα εμφιλοχωρούσα φοβία κάθε φορά που μαζί με τον ποιητή επιχειρούσαμε να κάνουμε ένα «άλμα γρηγορότερο από τη φθορά». Ολοι μαζί πληρώσαμε το τίμημα της ατολμίας μας σε διαφορετικούς χρόνους και συνθήκες να ξεπεράσουμε την αδράνεια παραβλέποντας τον επείγοντα χαρακτήρα της δράσης.
Το «σύνδρομο της Μελούνας», δηλαδή η άρνηση των διευρυμένων συνόρων της χώρας που περιγράφεται στο σύνθημα «Η μικρά και πτωχή πλην τιμία Ελλάς», έχει πολλές εκδοχές. Μια από αυτές βιώσαμε όταν ο ψυχισμός των «παλαιοελλαδιτών» του 19ου αιώνα μετενσαρκώθηκε στους «παλαιοκομμουνιστές» του 21ου αιώνα. Αποτέλεσμα: η Ελλάδα παρ’ ολίγον να βρεθεί εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης ώστε να παραμείνει «πτωχή πλην όμως τιμία». Το «σύνδρομο της Μελούνας» το συναντάμε και στην πολιτική πραγματικότητα, όπου, εξαιρουμένων του ΚΚΕ και της Νίκης των αυστηρώς «φυλασσόμενων» κομματικών συνόρων, υπάρχουν σε όλα τα κόμματα όσοι πιστεύουν ότι η διεύρυνση θα αλλοιώσει τη φυσιογνωμία τους. Εσχάτως και στην εορτάζουσα σήμερα ΝΔ που κάποιοι τη θέλουν «μικρά» ίσαμε το μπόι τους. Ολοι αυτοί ξεχνούν ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα συνέχιζε με την ΕΡΕ εάν ήθελε ένα περιχαρακωμένο κόμμα. Το όραμά του όμως ήταν μια μεγάλη παράταξη που θα ζει διαρκώς διευρυνόμενη.
