Για την Eurovision μπορεί να πει κανείς πολλά πράγματα, ειδικά σε ό,τι αφορά την αισθητική των τραγουδιών και του θεάματος που παρουσιάζει, ωστόσο πρόκειται για έναν πολιτισμικό θεσμό με τη δική του ιστορία και το δικό του ευρωπαϊκό αποτύπωμα.Συγκεκριμένα, το «Φεστιβάλ Τραγουδιού» της Eurovision διεξήχθη για πρώτη φορά το 1956 στην Ελβετία, όπου συμμετείχαν επτά χώρες: Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο και Ελβετία. Ξέρετε τι άλλο κοινό είχαν αυτές οι χώρες όταν διεξήχθη εκείνος ο διαγωνισμός, με εξαίρεση τη διοργανώτρια Ελβετία; Μόλις τέσσερα χρόνια πριν είχαν συστήσει την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, δηλαδή τον οργανισμό που οδήγησε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό το ευρωπαϊκό γενετικό υλικό είναι που δίνει πολιτικό χαρακτήρα στο διαγωνισμό. Πολλοί λένε ότι ως διοργάνωση η Eurovision πρέπει να περιοριστεί στο καλλιτεχνικό κομμάτι αμιγώς και να αφήσει την πολιτική και, σε ένα βαθμό, έχουν δίκιο. Πρόκειται για ένα πολιτισμικό γεγονός και, ως τέτοιο, οφείλει να ενώνει και όχι να χωρίζει. Καλώς ή κακώς, όμως, δεν υπάρχει τίποτα που να αφορά τόσο πολύ κόσμο και να μπορεί να αποφύγει την πολιτική. Αν κάποιος πιστεύει ότι μπορεί, ας δει απλά τον τρόπο που ψηφίζουν οι χώρες τα τραγούδια των άλλων χωρών...Αφού, λοιπόν, η πολιτική είναι αναπόφευκτη στο διαγωνισμό της Eurovision, είναι ασυζητητί σκόπιμο να διατηρήσει την ευρωπαϊκή της ταυτότητα. Όπως, π.χ., τη διατήρησε, όταν υποδέχτηκε ομαδόν όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης το 1993 (οι οποίες προσχώρησαν τότε στη Eurovision εγκαταλείποντας ταυτόχρονα την Intervision, έναν αντίστοιχο «κομμουνιστικό» διαγωνισμό). Ή όταν τη δεκαετία του 1990 ξεκίνησε τις προσπάθειες να συμπεριλάβει και να αναδείξει ΛΟΑΤΚΙ+ καλλιτέχνες.
Αυτή η τελευταία κίνηση έδωσε στη Eurovision κι έναν έντονο χαρακτήρα προοδευτισμού που, όσο κι αν σε κάποιους δεν αρέσει ως αισθητική, είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αναγνωρίσιμος ως προς το ευρωπαϊκό του περιεχόμενο. Βλέπετε, δεν υπάρχει άλλο μέρος του κόσμου πέρα από τη φιλελεύθερη και πολυεθνική Ευρώπη όπου γίνεται τόσο ξεκάθαρα σεβαστή η ανθρώπινη διαφορετικότητα. Πολλοί θα πουν πως ο τρόπος που εκδηλώνεται στη Eurovision αυτός ο σεβασμός είναι υπερβολικός. Ναι, μάλλον είναι υπερβολικός, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν μουσικό διαγωνισμό. Λένε τραγούδια και χορεύουν οι άνθρωποι, δεν συνεδριάζει το Ευρωκοινοβούλιο.
Όλων των παραπάνω λεχθέντων, αυτά που συμβαίνουν εδώ και λίγες ημέρες στη φετινή Eurovision, με τις εχθρικές συμπεριφορές εναντίον της αποστολής του Ισραήλ, δεν τιμούν τον διαγωνισμό και, κυρίως, δεν τιμούν όλους εκείνους που τον ακολουθούν πιστά. Προφανώς λόγω του πολέμου στη Μέση Ανατολή, όπου κι πηγαίνει η αποστολή του Ισραήλ αποδοκιμάζεται άγρια, ενώ τυγχάνει και κακής αντιμετώπισης από αποστολές άλλων χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Με βάση, λοιπόν, αυτά τα γεγονότα, αλλά και όλα όσα εκπροσωπεί ο θεσμός της Eurovision, εγείρεται φυσιολογικά ένα ερώτημα το οποίο θα θέσουμε, αφού πρώτα θυμίσουμε δύο πράγματα: Πρώτον, η Eurovision περιέχει, ως γνωστόν, μία μακρόχρονη βάση φίλων εντός του κινήματος των ΛΟΑΤΚΙ+ οι οποίοι εδώ και χρόνια γεμίζουν με την παρουσία τους όλους τους τόπους διεξαγωγής του διαγωνισμού και, δεύτερον, ο πρώτος διεμφυλικός συμμετέχων του διαγωνισμού έγινε και ο πρώτος καλλιτέχνης ΛΟΑΤΚΙ+ που κέρδισε την πρώτη θέση, το 1998, και η χώρα του ήταν το Ισραήλ. Τι συνέβη, λοιπόν, αυτές τις ημέρες σε όλους αυτούς τους πιστούς ΛΟΑΤΚΙ+ ακολούθους της Eurovision; Πού είναι ενώ το Ισραήλ αποδοκιμάζεται και ο αγαπημένος τους διαγωνισμός τραγουδιού εκτίθεται; Έχει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα κάποια απάντηση...;
