Με τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται ακάθεκτος, η επιδείνωση του Μεσανατολικού ζητήματος ανοίγει ακόμα ένα πολεμικό μέτωπο στα ανατολικά σύνορα της Δύσης. Η Ελλάδα, ως γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται ακριβώς επάνω σε αυτά τα σύνορα, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί...
Για να το πούμε όσο πιο καθαρά γίνεται, δεν αποκλείεται καθόλου η χώρα μας να αποτελέσει τον επόμενο στόχο για πρόκληση αστάθειας στην περιφέρεια του δυτικού κόσμου, από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που έχουν συνασπιστεί εναντίον του. Η γείτονα Τουρκία είναι ένα από αυτά τα καθεστώτα, κι αν οι πρόσφατες φιλοδυτικές της κινήσεις συνηγορούν για το αντίθετο, ας έχουμε υπόψη μας ότι το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και με το Ιράν πριν το τρομοκρατικό χτύπημα της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ. Τώρα η ιρανική απειλή είναι ξεκάθαρη και, καθόλου τυχαία, έχει αλλάξει ταυτόχρονα και η ρητορική της Τουρκίας προς το αντιδυτικότερο.
Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, τη δημόσια συζήτηση στη χώρα μας για το Μεσανατολικό, πρέπει να γίνει μία σαφής διάκριση εδώ: Άλλο πράγμα ο ανθρωπισμός και άλλο τα εθνικά μας συμφέροντα. Η Ελλάδα, πιο συγκεκριμένα, έχει το δικό της βασικό ζητούμενο μέσα σε αυτή τη θερμή διεθνή συγκυρία και δεν είναι άλλο από την ειρήνη στην περιοχή της. Και, δυστυχώς, με την κατάσταση ως έχει σήμερα διεθνώς, η ειρήνη δεν εξασφαλίζεται με αόριστα ευχολόγια και εύκολες ουδετερότητες. Όχι, όταν εδώ και περίπου δύο αιώνες συμπορευόμαστε με τις ίδιες πάνω κάτω χώρες.
Αλλά ας αφήσουμε τους δύο αιώνες και ας μείνουμε μόνο στο σήμερα: Εκτός από την εμπεδωμένη της θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η χώρα μας αυτή τη στιγμή έχει ενεργές αμυντικές συμφωνίες με Γαλλία και ΗΠΑ, συμμετέχει στο «ενεργειακό τρίγωνο» Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ, δέχεται εξοπλισμό από το Ισραήλ, στέλνει εξοπλισμό στην Ουκρανία και, να μην ξεχνάμε, πριν τρία χρόνια αμύνθηκε επιτυχώς στην προσπάθεια παραβίασης των συνόρων της από την Τουρκία. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα είναι σήμερα πιο Δύση από ποτέ!
Τούτων δοθέντων, όσοι φωνάζουν στο εσωτερικό υπέρ μίας αυστηρά ουδέτερης στάσης της Ελλάδας στο Μεσανατολικό είναι σκόπιμο να μας πουν τι ακριβώς εννοούν. Αν εννοούν ότι πρέπει να είμαστε ανθρωπιστές ως έθνος, καμία αντίρρηση. Απλά θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ανθρωπισμός δεν σημαίνει και ίσες αποστάσεις. Με άλλα λόγια, η υποστήριξη στο Ισραήλ και η έκκληση για προστασία των αμάχων στην εν λόγω σύγκρουση δεν είναι αλληλοαποκλειόμενες θέσεις. Λόγου χάρη, οι ΗΠΑ, που στηρίζουν ανεπιφύλακτα το Ισραήλ, εργάζονται ταυτόχρονα για τη μετακίνηση των αμάχων από τη Λωρίδα της Γάζας στην ασφαλέστερη Αίγυπτο.
Ειδικότερα για την ηθική διάσταση του ζητήματος, όποιος είναι πραγματικά ανθρωπιστής δεν μπορεί παρά να είναι με το μέρος της Δύσης στην επίθεση που δέχεται. Γιατί, όπως είπαμε και πριν, δεν μιλάμε πλέον για Ισραήλ εναντίον Παλαιστίνης, αλλά για Δύση εναντίον του μπλοκ των αντιδυτικών καθεστώτων του πλανήτη. Αυτό, σε αξιακό επίπεδο, μεταφράζεται σε μία αντιπαράθεση όπου από τη μία έχουμε αξίες όπως ελευθερία, δημοκρατία και ανθρώπινη αξιοπρέπεια και από την άλλη έχουμε παραδοσιοκρατία, ολοκληρωτισμό και θρησκευτικό φονταμενταλισμό. Όποιος είναι πραγματικά «με την ειρήνη» και «με τον άνθρωπο» ξέρει τι πρέπει να επιλέξει.
