Κάθε 3η Δεκεμβρίου, η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία μάς καλεί να σταθούμε για λίγο, να κοιτάξουμε γύρω μας και κυρίως να κοιτάξουμε μέσα μας. Δεν είναι μια γιορτή, αλλά ένα κάλεσμα να αναλογιστούμε πόσο πραγματικά συμπεριλαμβάνουμε, πόσο σεβόμαστε και πόσο διευκολύνουμε τη ζωή ανθρώπων που συχνά η κοινωνία αντιμετωπίζει σαν… αόρατους.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα ΑμεΑ δεν είναι άνθρωποι «μιας άλλης κατηγορίας». Δεν είναι «ειδικές περιπτώσεις». Δεν είναι «αυτοί», είναι εμείς. Είναι η κοινότητά μας. Είναι οι άνθρωποι που εργάζονται, που σπουδάζουν, που ερωτεύονται, που δημιουργούν, που παλεύουν, που διεκδικούν και που προσφέρουν. Άνθρωποι με δικαιώματα, με δυνατότητες, όχι μόνο με... ανάγκες. Με μια ζωή που πρέπει να χωράει ισότιμα μέσα στη δική μας καθημερινότητα.
Κι όμως, πολλές φορές εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες, είμαστε εκείνοι που χωρίς κακή πρόθεση, αλλά με αδιαφορία, με άγνοια ή με βολική συνήθεια, αφαιρούμε κομμάτια αυτής της ζωής.
- Όταν παρκάρουμε πάνω σε ράμπες.
- Όταν κλείνουμε διαδρόμους σε δημόσιους χώρους.
- Όταν κοιτάμε επίμονα, λες και η αναπηρία είναι κάτι παράξενο.
- Όταν δεν σκεφτόμαστε ότι ο δρόμος που περνάμε άνετα εμείς, για κάποιον άλλον είναι εμπόδιο.
- Όταν χρησιμοποιούμε τον χώρο για ΑμεΑ «μόνο για ένα λεπτό».
- Όταν μιλάμε για αυτούς αντί να μιλάμε με αυτούς.
Και ξέρετε κάτι η πραγματική συμπερίληψη δεν χτίζεται με ψηφίσματα, αλλά με καθημερινή ανθρώπινη συμπεριφορά.
Βεβαίως, έχουν γίνει σημαντικά βήματα. Υπάρχουν μέτρα, υπάρχουν πολιτικές, υπάρχουν δομές. Και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Όμως οι νόμοι και οι οδηγίες δεν αρκούν, αν εμείς ως κοινωνία δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Γιατί η συμπεριφορά μας στον δρόμο, στη δουλειά, στο σχολείο, στα ΜΜΜ, λέει πολλά περισσότερα από όσα γράφει οποιοδήποτε ΦΕΚ.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι μόνο να «ευαισθητοποιηθούμε». Είναι να αντιληφθούμε ότι ο σεβασμός δεν είναι κάποιου είδους χάρη. Είναι υποχρέωση, όλων. Και η προσβασιμότητα δεν είναι «διευκόλυνση», είναι δικαίωμα...όλων!
Ας κάνουμε λοιπόν αυτή τη μέρα αφορμή για κάτι μεγαλύτερο:
- Για να θυμηθούμε ότι ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για έναν άνθρωπο, αλλά για όλους.
- Για να αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι με αναπηρία δεν χρειάζονται λύπηση, αλλά ισότητα.
- Για να καταλάβουμε πως η πραγματική πρόοδος μιας κοινωνίας φαίνεται στον τρόπο που φέρεται στους πιο ευάλωτους, όχι στους πιο δυνατούς.
Και, πάνω απ’ όλα, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η αλλαγή ξεκινά από το πιο απλό:
- Από το πού παρκάρουμε.
- Από το πώς κοιτάμε.
- Από το πόσο ακούμε.
- Από το πόσο χώρο δίνουμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Σήμερα, ας μην αρκεστούμε σε μόνο μία Παγκόσμια Ημέρα. Ας δεσμευτούμε ότι θα κάνουμε την κοινωνία μας λίγο πιο ανοιχτή, λίγο πιο προσβάσιμη, λίγο πιο ανθρώπινη. Γιατί ο σεβασμός δεν χρειάζεται ξεχωριστές «ημερομηνίες» αλλά ΣΥΝΕΠΕΙΑ.
