Η δύναμη που κουβαλούν μέσα τους οι άνθρωποι με αναπηρία είναι πραγματικά συγκλονιστική. Κάθε πρωί σηκώνονται, προσπαθούν, αγωνίζονται και συνεχίζουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια, ξεπερνώντας εμπόδια που οι περισσότεροι ούτε αντιλαμβανόμαστε, ούτε και μας περνούν απ’ το μυαλό. Είναι οι πραγματικοί ήρωες της καθημερινότητας και αξίζουν τον απόλυτο σεβασμό και τον θαυμασμό μας. Αν πάλι κάποιος νιώθει λύπη για έναν άνθρωπο που παλεύει και τα καταφέρνει, τότε ίσως πρέπει να λυπάται τον εαυτό του· γιατί αυτό δείχνει έλλειψη παιδείας, συνειδητότητας και ανθρώπινης κατανόησης του μεγαλείου που κρύβεται πολλές φορές πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι ή μέσα σε ένα χέρι που κρατάει λευκό μπαστούνι.
Η αλήθεια είναι πως εμείς ως κοινωνία δεν έχουμε ακόμη την υπευθυνότητα και την ενσυναίσθηση που οφείλουμε. Παρκάρουμε πάνω σε ράμπες, καταλαμβάνουμε θέσεις ΑμεΑ, εμποδίζουμε τη μετακίνηση ανθρώπων που έχουν κάθε δικαίωμα να ζουν ισότιμα. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, πρέπει να σταματήσουμε αυτές τις συμπεριφορές και να κάνουμε αυτό που είμαστε ηθικά και υποχρεωμένοι συνειδησιακά να πράξουμε.
Σε επίπεδο πολιτείας, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη να προχωράει σε σημαντικές τομές για την αναπηρική κοινότητα: διευκόλυνση διαδικασιών πιστοποίησης, μόνιμες αποφάσεις για μη αναστρέψιμες παθήσεις, έργα προσβασιμότητας, στρατηγικές ένταξης και στήριξης, πειραματικό στάδιο του προσωπικού βοηθού. Έγιναν ουσιαστικά βήματα που δεν είχαν γίνει δεκαετίες και αυτό είναι πραγματικότητα. Ο δρόμος όμως είναι ακόμη μακρύς.
Όλα, μα όλα, ξεκινούν από την παιδεία, από την οικογένεια και από το μέσα μας. Από το ποιοι είμαστε, όταν κανείς δεν μας βλέπει.
