Η συζήτηση για την αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής στην Ελλάδα συχνά συνοδεύεται από κατηγορίες περί «ακρότητας» και «ξενοφοβίας». Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική: η αυστηρότητα στον έλεγχο των συνόρων αποτελεί τον κανόνα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Από τη Βόρεια Κορέα και το Βατικανό, όπου η μετανάστευση είναι σχεδόν απαγορευμένη, έως τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, όπου το σύστημα «kafala» περιορίζει τα δικαιώματα των ξένων εργαζομένων και καθιστά την ιθαγένεια σχεδόν αδύνατη, η αυστηρότητα είναι κοινός παρονομαστής. Η Ιαπωνία απορρίπτει το 99% των αιτήσεων ασύλου, ενώ ευρωπαϊκές χώρες όπως η Δανία και η Ελβετία εφαρμόζουν αυστηρούς κανόνες ένταξης και επαναπατρισμού.
Η Αυστραλία αποτελεί πρότυπο αυστηρότητας: η πολιτική «Operation Sovereign Borders» αποτρέπει τις παράνομες αφίξεις με θαλάσσιους αποκλεισμούς και αποστολή αιτούντων σε απομακρυσμένα κέντρα κράτησης. Στις ΗΠΑ, ο νόμος του 2024 ενισχύει τις απελάσεις και περιορίζει το άσυλο, ενώ τα σύνορα με το Μεξικό είναι σημείο τακτικών επαναπροωθήσεων.
Στην Ευρώπη, η Ουγγαρία και η Πολωνία έχουν υψώσει φράχτες, νομιμοποιήσει απωθήσεις και περιορίσει τις ΜΚΟ που υποστηρίζουν μετανάστες. Η Ουγγαρία υπό τον Όρμπαν αποτελεί πρότυπο αυστηρής μεταναστευτικής πολιτικής.
Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά ευθυγραμμίζεται με τον παγκόσμιο ρεαλισμό. Η προστασία των συνόρων δεν είναι ακρότητα, ούτε «εθνικισμός», αλλά λογική και καθήκον. Ας αφήσουμε την ενοχική ρητορική: η προστασία των συνόρων δεν είναι ντροπή, είναι αναγκαία.
Η Ελλάδα οφείλει να βαδίσει στον ίδιο δρόμο με τις υπόλοιπες χώρες που επιλέγουν να προστατεύσουν την εθνική τους κυριαρχία. Η αυστηρή μεταναστευτική πολιτική είναι παγκόσμια πρακτική και απαραίτητο μέτρο για την ασφάλεια και τη σταθερότητα.
