Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, όπως λένε. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι οι οδηγοί, οι ιδιοκτήτες φορτηγών και οι έμποροι αποφασίζουν να κάνουν κινητοποιήσεις διεκδικώντας ένα δίκαιο αίτημα. Κι ας πούμε ότι στο πλαίσιο αυτής της διεκδίκησης παίρνουν την απόφαση να αποκλείσουν τους δρόμους.
Ας πάμε την υπόθεση λίγο παρακάτω. Οι οδηγοί, οι ιδιοκτήτες φορτηγών και οι έμποροι αποφασίζουν ως μέσο άσκησης πίεσης προς την... κυβέρνηση να κλείσουν επαρχιακούς δρόμους και εθνικές οδούς σε μια περίοδο που οι αγρότες μετακινούνται από και προς τα χωράφια τους με τα τρακτέρ και άλλα μέσα στο πλαίσιο της σποράς, του ποτίσματος ή οτιδήποτε άλλο.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι με αυτές τις κινητοποιήσεις οι αγρότες αδυνατούν να μετακινηθούν προκειμένου να εκτελέσουν τις απαραίτητες αγροτικές εργασίες για την παραγωγή τους όποια κι αν είναι αυτή. Δηλαδή ότι δεν θα μπορούν να πάνε στα χωράφια τους και να κινδυνεύουν να χάσουν την περίοδο όπου γίνεται η σπορά.
Τι ακριβώς θα συμβεί; Θα λένε οι αγρότες αυτά που λένε σήμερα; Θα αποδεχθούν να μην υπάρξει παραγωγή τη συγκεκριμένη χρονιά; Και φυσικά να μη λάβουν επιδοτήσεις και αποζημιώσεις ή οτιδήποτε άλλο; Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί όποια απάντηση θέλει. Το θέμα είναι ότι οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι χάνουν το δίκιο τους με πράξεις όπως αυτές που είδαμε την Κυριακή.
Ναι μεν καταγγέλλουν πως τους προπηλάκισαν οι αστυνομικοί, αλλά είδαμε και εικόνες να σπάνε το παρμπρίζ ενός περιπολικού την ώρα που υπήρχε μέσα αστυνομικός, ή να επιχειρούν να αναποδογυρίσουν μια κλούβα των ΜΑΤ που τους έκλεινε τον δρόμο, να επιτίθενται για να ανοίξει ο αστυνομικός φραγμός και να ξηλώνουν στηθαία για να μπουν τα τρακτέρ στην Εθνική.
Να ξεκαθαρίσουμε πρώτα απ’ όλα ότι οι αστυνομικές δυνάμεις βρέθηκαν στα σημεία που είχαν προγραμματιστεί μπλόκα στο πλαίσιο των οδηγιών που είχαν λάβει προκειμένου να αποτραπεί το κλείσιμο των εθνικών οδών και όχι για να παίξουν ξύλο όπως επιχειρεί να πείσει η αντιπολίτευση.
Να αποφευχθεί δηλαδή το ενδεχόμενο να κοπεί η χώρα στα δύο. Να διακοπεί η συγκοινωνία, να σταματήσει η τροφοδοσία της αγοράς, καθώς και η ελεύθερη διακίνηση αγαθών και η μετακίνηση ανθρώπων.
Ακόμη και αν δεν αρέσει σε κάποιους, υπάρχουν νόμοι σχετικά με αυτά τα θέματα και οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται, διαφορετικά θα υπάρχει χάος. Δεν μπορεί μια κοινωνία ολόκληρη να γίνεται αποδέκτης μιας νοοτροπίας που θυμίζει σε κάποιο βαθμό το γνωστό «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι και δίκαια αιτήματα έχουν και είναι μια παραγωγική τάξη που θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει ως κορμό της κοινωνίας μιας χώρας. Το καταλαβαίνουμε όλοι. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για όσα γίνονται και τα οποία επιχειρεί να εργαλειοποιήσει η αντιπολίτευση ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.
Σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι ότι κλείνοντας τους δρόμους, δημιουργώντας εντάσεις, απειλώντας και κάνοντας δηλώσεις του στιλ «σπάσαμε τον τσαμπουκά της κυβέρνησης», και το δίκιο τους χάνουν και δείχνουν να αδιαφορούν για όλους αυτούς από τους οποίους ζητούν συμπαράσταση.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
