Οι διάλογοι του Πάνου Κάμμενου με τον φερόμενο ως αρχηγό της κρητικής μαφίας προκαλούν θυμηδία. Ένας υπόλογος για σωρεία αδικημάτων ομιλεί με τέως Υπουργό Εθνικής Άμυνας και τέως συγκυβερνήτη της Εθνοσωτηρίου Κυβερνήσεως της «πρώτης φοράς Αριστεράς» για να «στήσουν» την εκλογή δεσπότη στη Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου Κρήτης και να ανέλθει στον θώκο κάποιος ονόματι Μελχισεδέκ.
Η εμπλοκή Καμμένου αποφασίζεται από τους τοπικούς παράγοντες διότι, όπως ακούγεται στα ηχητικά, ο τέως συγκυβερνήτης έχει επαφές με τους Αμερικανούς και οι Αμερικανοί θέλουν να έχουν άποψη για τον νέο δεσπότη. Ο τέως επιβεβαιώνει ότι εφόσον η εκλογή εξαρτάται από τον «αμερικανικό παράγοντα», τότε «το ελέγχει απόλυτα». Προς επίρρωση μάλιστα αναφέρει ότι κατά τη στιγμή της συνομιλίας, η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ Κίμπερλι Γκιλφόιλ είναι μαζί του.
Όταν τα ηχητικά βγήκαν στη δημοσιότητα, ο Καμμένος παραδέχθηκε ότι είχε την επικοινωνία με τον κατηγορούμενο καθώς «τον γνώριζε από παλιά, από τη ΝΔ», του είπε μεν ναι, θα βοηθούσε γιατί έχει κάποιες επαφές, αλλά ισχυρίστηκε ότι δεν έκανε απολύτως τίποτα και δεν απαντούσε καν στο τηλέφωνο στον κατηγορούμενο.
Από τη συνομιλία του Καμμένου με τον αρχηγό της κρητικής μαφίας αξίζει πάντως να συγκρατήσουμε τρία δεδομένα: ότι «ξαναρχόμαστε τον Νοέμβριο» (αγκαζέ με Αλέξη ίσως;), ότι «δίπλα μου είναι τώρα είναι Κιμπερλι αν εξαρτάται από τους Αμερικανούς το κανονίζω» και ότι «το βλαμμένο (δηλ. ο Μητσοτάκης) θα φύγει» για να δούμε πόσα θα επαληθευτούν.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το όλο ζήτημα αγγίζει και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Ο τέως πρωθυπουργός είχε, εξ όσων φάνηκε εκ των υστέρων, ένα ιδιαίτερο «ταλέντο» στην επιλογή συνεργατών. Το δε ταλέντο αυτό διαμόρφωσε την όλη πολιτική του πορεία. Μοιραία λοιπόν δεν μπορώ παρά τα επικαλεστώ τον δάσκαλο Κώστα Λαλιώτη, ο οποίος μόλις χθες σε άρθρο του έγραψε ότι για κάνεις rebranding, πρέπει πρώτα να έχεις κάνει branding...
