Τον μήνα Ιούνιο οι καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων αυξήθηκαν κατά 5,1 δισ. ευρώ φτάνοντας στα 204,5 δισ., ιστορικό υψηλό δεκαπενταετίας. Την ίδια στιγμή, το ελληνικό χρέος άρχισε να μειώνεται και ονομαστικά, εκτός από ποσοστό του ΑΕΠ. Η ανεργία έχει μειωθεί στο 7,9% που είναι ιστορικό χαμηλό.
Πλέον, η Ελλάδα δανείζεται φθηνότερα από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία και την Ιταλία. Χώρες με κραταιές οικονομίες κινδυνεύουν να μπουν σε διαδικασίες δημοσιονομικής προσαρμογής καταγράφουμε πλεονάσματα στην εκτέλεση του προϋπολογισμού. Και όλα αυτά, σε ένα ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον, όπου η χώρα μας –μοιραία– δεν μπορεί να μένει αμέτοχη και αναγκάζεται να εξοπλιστεί διά παν ενδεχόμενο.
Αυτά είναι τα αδιάσειστα δεδομένα καθώς τα μαθηματικά τα διακρίνει μια αμείλικτη ξεροκεφαλιά. Από την άλλη, έχουμε το... φαινόμενο της αντιπολίτευσης. Η αντιπολίτευση περιγράφει μία χώρα που βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής και προσπαθεί να πείσει (άγνωστο ποιον) ότι η κοινωνία ήταν σε καλύτερη κατάσταση τα έτη 2015-2019. Η Αριστερά, σε μόνιμο παροξυσμό, ομνύει στην ακραία φτωχοποίηση και τη χαζοχαρούμενη σκανδαλολογία, η δε Ακροδεξιά στο Μεταναστευτικό και την έλλειψη ασφάλειας.
Κάνει λάθη η κυβέρνηση; Σαφώς. Το κυριότερο όμως δεν είναι αυτό. Το στοίχημα είναι η αλλαγή νοοτροπίας της κοινωνίας. Πόσο εύκολο είναι να διορθώσει κάποιος κατεστημένα μισού αιώνα σε μία κοινωνία που στο σύνολό της είναι βουτηγμένη στην ήσσονα προσπάθεια και διαβρωμένη από τη διαφθορά κάθε επιπέδου – μικρού ή μεγάλου; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Ιδίως όταν ακριβώς δίπλα από αυτήν την προσπάθεια αλλαγής ενυπάρχει ο λαϊκισμός και το χάιδεμα των αυτιών του ψηφοφόρου.
