Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να παρουσιάσει ένα νέο πρόσωπο, πιο σοβαρό, πιο κεντρώο, πιο… υπεύθυνο. Όμως, πίσω από το φρεσκαρισμένο πολιτικό μακιγιάζ, η ίδια παλιά συνταγή. Λαϊκισμός, φτηνές κατηγορίες χωρίς αποδείξεις και ανεδαφικές υποσχέσεις που θυμίζουν τις εποχές της μεγάλης «πράσινης» σπατάλης. Ο Κώστας Τσουκαλάς, με λόγο που ακροβατεί μεταξύ ΣΥΡΙΖΑϊκής πόλωσης και σοσιαλδημοκρατικής προσευχής, προσπαθεί να πείσει πως το κόμμα του είναι έτοιμο να κυβερνήσει. Προς το παρόν, όμως, φαίνεται απλώς έτοιμο.... για ακοστολόγητες υποσχέσεις.
Η εμμονή του ΠΑΣΟΚ στην εργαλειοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών ξεπερνά κάθε όριο πολιτικής σοβαρότητας. Ούτε μία νέα πρόταση, ούτε μια ουσιαστική συμβολή στη δημόσια συζήτηση – μόνο επίμονες επιθέσεις με σκοπό την πολιτική εκμετάλλευση του πόνου. Το αφήγημα Τσουκαλά περί «ευθυνών» της κυβέρνησης δεν συνοδεύεται από στοιχεία, αλλά από αυθαίρετες ερμηνείες, σενάρια και υπονοούμενα. Αν αυτό είναι το νέο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, τότε πρόκειται για κακέκτυπο της χειρότερης εκδοχής του παλιού.
Στην οικονομία, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για μια μεσαία τάξη που δήθεν δεν εκφράζεται πλέον από τη Νέα Δημοκρατία. Η πραγματικότητα όμως τον διαψεύδει, τα επιτόκια δανεισμού μειώνονται, η ανάπτυξη συνεχίζεται, οι επενδύσεις καταφθάνουν, και η χώρα έχει αποκαταστήσει τη διεθνή της αξιοπιστία. Αντιθέτως, το ΠΑΣΟΚ περιορίζεται σε ανέξοδες υποσχέσεις και παροχολογικά ευχολόγια, επιστρέφοντας στις γνωστές «πράσινες» αυταπάτες των λεφτόδεντρων.
Όσο κι αν προσπαθούν να ντύσουν με σοβαροφάνεια τις εμφανίσεις τους, στελέχη όπως ο Τσουκαλάς δεν μπορούν να κρύψουν την πολιτική τους αμηχανία. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση, δεν μπορεί να επιλέξει αν θέλει να γίνει ΣΥΡΙΖΑ με κουστούμι ή Νέα Δημοκρατία με… σοσιαλιστική καρδιά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όσο συνεχίζει να «ψαρεύει» στο κέντρο με δόλωμα τον λαϊκισμό, δεν πρόκειται να βρει ψήφους – μόνο πολιτική σύγχυση και απώλεια αξιοπιστίας.
