Είναι 27 ετών και πρόσφατα στη συναυλία που έκανε και προβλήθηκε από το διαδικτυακό κανάλι του Πολιτιστικού Συνεδριακού Κέντρου του Δήμου Ηρακλείου, έπαιξε με την κρητική λύρα τμήμα της 5ης Συμφωνίας του Μπετόβεν.
Αυτό το παραδοσιακό όργανο, εξηγεί, είναι αυτό που «γαληνεύει την ψυχή του» και στόχο της ζωής του έχει βάλει, να την κάνει γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο Αλέξανδρος Λύρα, που γεννήθηκε στο Βερολίνο αλλά κατάγεται από τη Νάξο, τα τελευταία χρόνια επιχειρεί να βάλει τη λύρα στην κλασική, αλλά και σε άλλα είδη μουσικής που ο ίδιος αγαπάει.
Είναι μία ακόμη ένδειξη της αγάπης που έχει στο παραδοσιακό όργανο, με το οποίο δεν τον συνδέει καμία καταγωγή από την Κρήτη. Μόνο η επιθυμία του από μικρό παιδί, να τη βάλει στη ζωή του και να την αφήνει να τον οδηγεί σε υπέροχα μουσικά μονοπάτια.
Γνώρισε το παραδοσιακό όργανο όταν ήταν 7 ετών και βρισκόταν στη Νάξο, πως είπε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Μέχρι την ηλικία των 12 με δυο ξύλα στα χέρια του και ήχους που ο ίδιος παρίστανε ότι έβγαιναν από το ιδιότυπο μουσικό του όργανο, έδινε παραστάσεις. Αυτό τον βοήθησε να κρατήσει μέσα του τον ήχο της λύρας, τον οποίο άρχισε πια να αναπαράγει όταν απέκτησε τη πρώτη του μαθητική λύρα.
«Θυμάμαι ότι από την πρώτη στιγμή που είδα τη λύρα και άκουσα τον ήχο της, είπα ότι εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, να παίζω λύρα» είπε ο Αλέξανδρος Λύρα ο οποίος μέχρι σήμερα έχει συνθέσει τις δικές του δημιουργίες, οι οποίες παρά το διαφορετικό ύφος τους, ως σταθερά έχουν το παραδοσιακό όργανο της Κρήτης.
«Σε κάποιους αυτή η συνύπαρξη της λύρας με διαφορετικά είδη μουσικής αρέσει, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που τους φαίνεται περίεργο. Για μένα η προσπάθεια συνεχίζεται και κάθε μέρα επιχειρώ να βελτιώνω τη δουλειά μου. Δεν θα πω ότι δημιούργησα κάτι καλό και αυτό ήταν. Οι δρόμοι που σου ανοίγει η μουσική είναι πολλοί και με αυτό το όργανο που είναι ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια της ζωής μου, ήταν γραφτό να συμπορευτούμε. Αυτό δεν αλλάζει και νομίζω δεν θα αλλάξει» εξηγεί ο Αλέξανδρος Λύρα ο οποίος μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί με σπουδαίους μουσικούς.
«Από τις πρώτες μου συνεργασίες ήταν με το Σταμάτη Σπανουδάκη στο “ Δρόμοι που δεν περπάτησες”. Θυμάμαι τη συγκίνηση που ένιωσα, όταν αυτός ο μεγάλος συνθέτης μου είπε ότι ο ήχος της λύρας τον μάγεψε.
Μία ακόμη συνεργασία που ξεχωρίζω, είναι με τον Αλεξάντερ Λίμπερμαν ένα σπουδαίο συνθέτη και καθηγητή στο Μουσικό Κολλέγιο Julliars της Νέας Υόρκης. Έφτιαξε μάλιστα για μένα μια σύνθεση το “ The festivities in Minos” που νομίζω ότι αποτελεί μια σπουδαία στιγμή, καθώς σε αυτό το ιστορικό Μουσικό Κολλέγιο είναι η πρώτη φορά που μπαίνει η λύρα».
Αυτή την περίοδο ο Αλέξανδρος Λύρα βρίσκεται στην Κρήτη και αυτό δεν είναι τυχαίο. «Ο τόπος αυτός είναι ταυτισμένος με τη λύρα και κάθε φορά που έρχομαι νιώθω ότι ανοίγω περισσότερο τους μουσικούς μου ορίζοντες» συμπληρώνει, γνωρίζοντας όπως λέει καλά, ότι ίσως είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων που με ανάποδο σχήμα, αγάπησαν την ίδια την Κρήτη, μέσα από τη λύρα.
