Αναλογιζόμενοι τι έζησε αυτός ο τόπος μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα, αξίζει να κάνουμε μια στάση στη μεγαλύτερη τραγωδία της Μεταπολίτευσης –με βάση τον αριθμό των θυμάτων–, εκείνη της πυρκαγιάς στο Μάτι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει τεράστια ευθύνη για όσα συνέβησαν γύρω από τη διαχείριση του όλου θέματος, ενώ στην ιστορία έχει μείνει η στοιχειωμένη πια εικόνα στο Κέντρο Επιχειρήσεων στο Χαλάνδρι, το βράδυ της πυρκαγιάς, με έναν Αλέξη Τσίπρα να ρωτάει άσχετα πράγματα και ένα κράτος να επιδίδεται σε μια προσπάθεια να περιορίσει το όποιο πολιτικό κόστος και να διαχειριστεί την απόδοση ευθυνών όταν θα ξεκινούσε η έρευνα για τα αίτια της μεγάλης τραγωδίας.
Η πυρκαγιά στο Μάτι ήταν μια ανείπωτη εθνική τραγωδία που φανέρωσε την πρωτοφανή αποτυχία του κρατικού μηχανισμού.
Όμως, αυτό που προκάλεσε οργή και αγανάκτηση ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση της καταστροφής από την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Αντί για συντριβή, ανάληψη ευθύνης και διαφάνεια, αυτό που αντίκρισε η κοινή γνώμη ήταν ένα κακοστημένο σόου, μια θεατρική παράσταση σε ζωντανή σύνδεση, που υποτιμούσε τη νοημοσύνη των πολιτών και προσέβαλλε τη μνήμη των θυμάτων.
Σε όλα τα δελτία ειδήσεων προβλήθηκε η εικόνα ενός πρωθυπουργού που ζητά από τους επιτελείς ενημέρωση για τις επιχειρήσεις κατάσβεσης και διάσωσης, ρωτώντας με εμφανή σοβαρότητα αν υπάρχουν πληροφορίες για νεκρούς.
Ομως, η αλήθεια ήταν ήδη γνωστή. Οι πληροφορίες για ανθρώπινες απώλειες είχαν καταγραφεί από τις πρώτες απογευματινές ώρες, ενώ πρώτη η δημόσια τηλεόραση είχε μεταδώσει τις πληροφορίες με έκτακτο δελτίο. Οι μαρτυρίες από διασώστες, κατοίκους, ακόμα και συνεργάτες υπουργών που συμμετείχαν στην επιχείρηση ήταν σαφείς: υπήρχαν τουλάχιστον 20 νεκροί πολύ πριν από την τηλεοπτική παράσταση του συντονιστικού οργάνου. Κι όμως, όλοι συμμετείχαν σε ένα οργανωμένο ψέμα, σε μια προσπάθεια να διασωθεί η εικόνα της «στιβαρής κυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό δεν ήταν απλώς παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Ηταν προσβολή στη μνήμη των νεκρών. Ηταν μια αδιανόητη επιλογή πολιτικής σκοπιμότητας πάνω στην ανθρώπινη ζωή.
Η συμπεριφορά πρωθυπουργού και υπουργών επιβεβαίωσε ότι με σκηνοθετημένες ενημερώσεις, αναφορές σε «ασύμμετρη απειλή» και επίθεση στους πολίτες για «αυθαίρετη δόμηση», το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν η πολιτική επιβίωση.
Η δε μεταγενέστερη επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στο Μάτι έγινε σε προστατευμένο περιβάλλον και χωρίς ουσιαστικά να συναντήσει κατοίκους ή συγγενείς των θυμάτων. Ηταν απλώς ένα ακόμη επικοινωνιακό σόου χωρίς ουσία, δίχως καμία διάθεση για πραγματική λογοδοσία.
Η αντίδραση της κοινωνίας ήταν καθολική. Θυμός, οργή, απελπισία. Οι οικογένειες των θυμάτων βρέθηκαν απέναντι σε έναν ψυχρό και αδιάφορο κρατικό μηχανισμό, χωρίς καθοδήγηση, χωρίς βοήθεια, χωρίς σεβασμό. Κάτοικοι που έψαχναν μόνοι τους τους αγνοούμενους και που άφηναν λουλούδια σε στάχτες, δίχως να ξέρουν αν εκεί χάθηκαν οι δικοί τους άνθρωποι.
Η κατακραυγή επεκτάθηκε και στο πολιτικό επίπεδο. Ολοι πλέον μιλούσαν ανοιχτά για αμέλεια, συγκάλυψη και υποκρισία. Η αντίδραση της κυβέρνησης δεν έπεισε κανέναν. Το υποτιθέμενο «ανθρώπινο πρόσωπο της τότε Αριστεράς» φάνηκε πιο κυνικό από ποτέ.
Κι αν η Δικαιοσύνη μίλησε με σαφήνεια για την ανυπαρξία συντονισμού και πρόληψης, η πολιτική ευθύνη έμεινε ουσιαστικά ορφανή καθώς μεταγενέστερες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα ήταν κενές περιεχομένου, με επιθετικό λόγο απέναντι σε όσους ασκούσαν κριτική.
