Η απονομή του Νόμπελ Ειρήνης 2025 στη Μαρία Κορίνα Ματσάδο δεν είναι απλώς μια προσωπική δικαίωση. Είναι μια κραυγή ελευθερίας απέναντι σε ένα ριζοσπαστικό καθεστώς που, για πάνω από δύο δεκαετίες, καταπνίγει τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα. Και την ίδια στιγμή, είναι ο καθρέφτης της υποκρισίας μιας παγκόσμιας αριστεράς που σιωπά, επειδή το όνομα Ματσάδο δεν ταιριάζει στην ιδεολογική της αφήγηση.
Στις εκλογές του Ιουλίου 2024, ο Νικολάς Μαδούρο ανακηρύχθηκε «νικητής» με 52%, σύμφωνα με ένα εκλογικό συμβούλιο πλήρως υποταγμένο στο καθεστώς. Κανείς όμως δεν είδε ποτέ τα αποτελέσματα. Η κυβέρνηση επικαλέστηκε «πειρατεία» του συστήματος ενώ η αντιπολίτευση παρουσίασε δικά της στοιχεία, δίνοντας στη Ματσάδο (η οποία αποκλείστηκε από το καθεστώς για δήθεν πολιτικά εγκλήματα) και στην Ενιαία Πλατφόρμα πάνω από 67% των ψήφων. Οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν πνίγηκαν στο αίμα: 28 νεκροί, 200 τραυματίες, 2.400 συλλήψεις για «τρομοκρατία».
Η Ματσάδο, χρόνια στο στόχαστρο, έχει ζήσει όλα τα στάδια της καταστολής. Της απαγορεύτηκαν τα ταξίδια, οι εσωτερικές πτήσεις, τα πολιτικά δικαιώματα. Η ζωή της βρίσκεται σε καθημερινό κίνδυνο. Κι όμως, δεν λύγισε. Συνέχισε να οργανώνει ειρηνικές δράσεις, να δίνει φωνή σε έναν λαό που ζει με δελτία τροφίμων, μετανάστευση και φόβο. Και όταν τιμήθηκε με το Νόμπελ, δεν ξέχασε να πει: «Αφιερώνω αυτό το βραβείο στον λαό της Βενεζουέλας και στον πρόεδρο Τραμπ για τη στήριξή του». Ένα μήνυμα ευγνωμοσύνης, αλλά και πολιτικής σαφήνειας: η δημοκρατία χρειάζεται συμμάχους, όχι ιδεολογικά προσχήματα.
Η διεθνής κοινότητα (ΗΠΑ, Ευρώπη, χώρες της Λατινικής Αμερικής) δεν αναγνώρισε την «επανεκλογή» Μαδούρο. Πάντως, οι αριστεροί επαναστάτες όλου του κόσμου φαίνεται όχι μόνο να σιωπούν για τις φυλακίσεις, τους βασανισμούς και τις δολοφονίες στη Βενεζουέλα, αλλά και να στηρίζουν το δικτατορικό καθεστώς. Γιατί; Επειδή ο Μαδούρο και ο Τσάβες είναι τα είδωλά τους. Η Ματσάδο δεν χωρά σ’ αυτή την αφήγηση: είναι γυναίκα, φιλελεύθερη και αντισοσιαλίστρια.
Το Νόμπελ Ειρήνης στη Μαρία Κορίνα Ματσάδο είναι μια ηχηρή υπενθύμιση ότι η ελευθερία δεν έχει χρώμα. Και ότι όσοι σιωπούν μπροστά στην αδικία, στο τέλος, στέκονται πάντα με το μέρος των δημίων.
