Ας πάμε, λίγο, τις μνήμες πίσω… στον Φεβρουάριο του 2016, με τους δείκτες του αποτροπιασμού και της αηδίας μας να απογειώνονται, συναγωνιζόμενοι τους -τότε- αντίστοιχους δείκτες τηλεθέασης της σατιρικής εκπομπής του κ. Λάκη Λαζόπουλου, ο οποίος, στην προσπάθειά του να αποδομήσει τον -προσφάτως θανόντα- Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είχε απαξιώσει το σύνολο των συνανθρώπων μας που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα, εξισώνοντας την καθήλωση σε αναπηρικό αμαξίδιο με την ιδεοληπτική καθήλωση του μυαλού. Ήταν ένα, τουλάχιστον, ατυχές και, κατά το μέγιστον, αήθες, σχόλιο…
Είναι αλήθεια, πως ο Σόιμπλε είχε την ιδέα ενός «time out» της ελληνικής συμμετοχής στο ευρώ, προτείνοντας έναν συνδυασμό επιστροφής της Ελλάδας στη δραχμή, «εξωτερικής» υποτίμησης του «νέου» της νομίσματος και απομείωσης του ελληνικού χρέους. Την ίδια στιγμή, ήταν ήδη από το 1994 υπέρ μιας Ευρώπης «πολλών ταχυτήτων», με έναν μικρό μόνο πυρήνα κεντρο-δυτικών χωρών να προχωρούν στην πλήρη πολιτική και νομισματική ενοποίηση.
Δεν ήταν, όμως, ο μόνος Ευρωπαίος statesman που ανέπτυσσε και υποστήριζε αυτές τις απόψεις. Τον Νοέμβριο του 2014, διάγοντας -τότε- τον πέμπτο χρόνο της σφοδρής οικονομικής κρίσης, τελώντας σε κατάσταση εθνικής και κοινωνικής κατάθλιψης, με τα λίγα ορατά σημεία ανάκαμψης και ανάπτυξης να στραγγαλίζονται στις ασφυκτικές Δεκεμβριανές -τότε- προθεσμίες της τροϊκανής αδιαλλαξίας και στην αβεβαιότητα της κομματικής ασυνεννοησίας, που τροφοδοτούσε την Προεδρική –και συνεπακολούθως και την εθνική- εκλογολογία, καθώς η χώρα ετοιμαζόταν για να ζήσει τις δικές της «Ειδούς του Μαρτίου» το 2015, όπως και πράγματι -εν τέλει- έγινε, είχα επισκεφθεί το Λονδίνο για μία ημερίδα του Εconomist, πάνω στην κατάθλιψη, με κεντρικό ομιλητή τον πρώην γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Kofi Annan, αλλά και για μία προσωπική συνάντηση με τον λόρδο David Owen, πρώην υπουργό Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου, γνωστό στην Ελλάδα, κυρίως, από το σχέδιο Vance και Owen για την ειρήνευση στην πρώην Γιουγκοσλαβία, Ψυχίατρο κατά σπουδές.
Η συνάντηση κράτησε περισσότερο από όσο αρχικά προέβλεπε η agenda της. Φιλέλληνας ο ίδιος, με σπίτι και καΐκι στην Πύλο και με γκραβούρες από τη ναυμαχία του Ναβαρίνου να κοσμούν τους τοίχους του γραφείου του, μού είχε εκφράσει ανοιχτά τον ευρωσκεπτικισμό του. Είναι μια συνεπής στάση δυσπιστίας απέναντι στην ευρωζώνη την οποία διατηρούσε από τα, φενακισμένης αισιοδοξίας, χρόνια του Tony Blair στην Αγγλία και του Κώστα Σημίτη στην Ελλάδα, όταν και -ο λόρδος Όουεν- αντιτίθετο σθεναρά στην ένταξη της χώρας μας, αλλά και του υπολοίπου ευρωπαϊκού νότου στη ζώνη του ευρώ.
Έβλεπε και εκείνος, όπως ο θανών Σόιμπλε, ως μόνη λύση την ελεγχόμενη έξοδο της Ελλάδος, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας από το ευρώ, με επιστροφή στα εθνικά μας νομίσματα. Παράλληλα, πρότεινε τη διατήρηση του ευρώ για τις κεντροδυτικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ταυτόχρονη θέσπιση, για τις χώρες του νότου, ενός «νέου ECU» που η τιμή του θα καθορίζονταν από τις ενδιάμεσες ισοτιμίες των επί μέρους εθνικών νομισμάτων των χωρών αυτών.
Ευρώπη δύο οικονομικών ταχυτήτων λοιπόν, αλλά με το αντίδοτο της νομισματικής ευελιξίας στην άκρατη πολιτική της λιτότητας και της εξάντλησης των παραγωγικών στρωμάτων της οικονομίας και της κοινωνίας.
Μαζί με την ιδιόχειρη αφιέρωση στο βιβλίο του «Τhe Hubris Syndrome», πάνω στο οποίο προχωρήσαμε -λίγο αργότερα- και σε μία κοινή επιστημονική δημοσίευση σχετικά με τις σχέσεις Ηγεσίας και Ψυχιατρικής, αυτός ο «Senior Statesman», o «πρεσβύτης» επί το ελληνικότερον, της αγγλικής και της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, προέβλεπε πως θα υπήρχε «χώρος για ευθύβολα βέλη στην πολιτική ζωή της Ελλάδος» και με προέτρεψε, 9 χρόνια πριν, ως νέον επιστήμονα και λειτουργό της Υγείας, ο οποίος έδινε καθημερινά τη μάχη της γενιάς του, στα καταθλιπτικά χρόνια της κρίσης, με τα λόγια: «Άντεξε, κέρδισε και απόκτησε την ανεξαρτησία σου μέσα από την ιατρική»
