Αν αυτό που ήθελε να πετύχει ο Αλέξης Τσίπρας γράφοντας την… «Ιθάκη» του ήταν ο λεγόμενος ντόρος, ο σαματάς δηλαδή γύρω από το όνομά του, το κατάφερε. Από εκεί και πέρα, το πόσο βοηθά στην πρόθεση που φέρεται να έχει για επαναφορά στην κεντρική πολιτική σκηνή μέσω της δημιουργίας νέου κόμματος είναι σχετικό.
Και λέμε ότι είναι σχετικό διότι μέσα απ’ όσα καταμαρτυρεί για τους πρώην συντρόφους του –και κυρίως τους πρώην στενούς συνεργάτες του– μπορεί να δημιουργείται μια αίσθηση αποκήρυξης προσώπων που θεωρούνται πολιτικά… βαρίδια για ένα νέο εγχείρημα, εν τούτοις αυτές οι αναφορές δίνουν την εικόνα ενός «ηγέτη» ο οποίος αποκηρύσσει τις προσωπικές επιλογές που έκανε για να κυβερνηθεί μια χώρα σε μια δύσκολη στιγμή της ιστορίας της.
Το ερώτημα που τίθεται στο πλαίσιο αυτής της καταγραφής, κοινής για τους περισσότερους αναλυτές, είναι απλό: «γιατί την επόμενη φορά θα κάνει καλύτερες επιλογές;». Επειδή έπαθε και έμαθε που λένε κάποιοι συνομιλητές του ή επειδή είναι πιο έμπειρος πολιτικά; Απέκτησε μια τέτοια εμπειρία μετά την εμφάνιση του περιστεριού στο μπαλκόνι του και το μήνυμα του σύμπαντος που έλαβε να παραιτηθεί από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2023 μετά τις απανωτές και κυρίως μεγάλες ήττες που υπέστη;
Όχι, δεν πρόκειται για ειρωνείες απέναντι σε έναν πρώην πρωθυπουργό. Είναι θέμα ουσίας ως προς το ενδεχόμενο να προχωρήσει σε κάποιο επόμενο βήμα ο Αλέξης Τσίπρας – αν προχωρήσει. Σε αυτή τη φάση πάντως όλοι οι πρώην συνεργάτες του, με κάποιες εξαιρέσεις που αναμένουν μια νέα… πρόσκληση από τον πρώην αρχηγό τους, βάλλουν εναντίον.
Άλλοι μιλούν για ψέματα, άλλοι περιγράφουν τη δική τους εκδοχή. Σε κάθε περίπτωση, το συμπέρασμα που βγαίνει σε αυτή τη φάση είναι ότι υπάρχουν μισές αλήθειες για σειρά γεγονότων που ως γνωστόν είναι χειρότερες από τα ψέματα. Χαρακτηριστική η διάψευση του στενού συνεργάτη της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, Μανώλη Όθωνα, στον ισχυρισμό του πρώην πρωθυπουργού και πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με πρόταση συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ.
Δεν είναι η μόνη. Είναι όμως ενδεικτική των αντιδράσεων που υπάρχουν. Χαρακτηριστική και η αναφορά του Ανδρέα Λοβέρδου ως προς τα θέματα σχετικά με τον πάλαι ποτέ «κόκκινο» εργολάβο Χρήστο Καλογρίτσα και τις τηλεοπτικές άδειες, ο οποίος έθεσε ερωτήματα αναφορικά με τις σχέσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα.
Είναι αλήθεια ότι ο πρώην πρωθυπουργός αρέσκεται στις… κόντρες. Θεωρεί ότι έχει το πάνω χέρι σε συγκρούσεις που θυμίζουν αμφιθέατρα και δεκαπενταμελή. Ότι σε τέτοιου είδους διαμάχες παίζει στο γήπεδό του. Η διαφορά είναι ότι πλέον είναι ένας πολιτικός που έφτασε στο ανώτατο αξίωμα και έχει κυβερνήσει. Υπάρχουν δράσεις και αποτελέσματα. Και αυτά κρίθηκαν σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, και κρίθηκαν αρνητικά.
Δεν κρίθηκαν λόγω κακής επικοινωνιακής διαχείρισης αφού, σε κάθε περίπτωση, αυτό που ενδιαφέρει τους πολίτες είναι το αποτέλεσμα και αυτό τελικά δεν ήταν θετικό.
Ταμείο πάντως θα γίνει το επόμενο διάστημα. Σημαντικό ρόλο θα παίξει το αν θα ανακοινώσει νέο κόμμα ή όχι. Διότι στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να μπει σε μια αρένα πολιτικής κριτικής. Και κάπου εκεί θα γίνει κατανοητό πως είναι άλλο η κριτική ενός βιβλίου και άλλο η πολιτική αντιπαράθεση και η σύγκριση λόγων και έργων...
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του «Μανιφέστο».
