Η απεργία πείνας του πατέρα του Ντένις Ρούτσι, που έχασε τη ζωή του στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, με το αίτημα εκταφής της σορού του παιδιού του να... αιωρείται και να διχάζει, αρχίζει καθώς φαίνεται να γεμίζει και πάλι τους θαλάμους... τοξικών αερίων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που είχαν ξεμείνει από ξυλόλιο.
Η τελευταία μεγάλη συγκέντρωση συμπαράστασης στον απεργό στο Σύνταγμα φαίνεται να αναπτέρωσε τις ελπίδες των συνωμοσιολόγων και των λασπολόγων στην αντιπολίτευση και στα ΜΜΕ. Οι συγγραφείς των σεναρίων σηκώνουν και πάλι τα μανίκια και αρχίζουν τα πρώτα σχεδιάσματα για τον νέο κύκλο του τοξικού πολέμου, ποντάροντας στη διόγκωση του κύματος συμπαράστασης για δικαιοσύνη και διαφάνεια και στοχεύοντας την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Στην ανθρώπινη τραγωδία, στον πόνο και στην αγωνία της απώλειας για τον πατέρα σπεύδουν και πάλι κάποιοι, αυτοπροβαλλόμενοι ως... ταγοί της ευαισθησίας και της αλληλεγγύης, να επενδύσουν και να φτιάξουν νέες χημικές ενώσεις τοξικότητας. Σε μία νέα ιδιότυπη συμμαχία του... νεοξυλολίου ενώνουν τις δυνάμεις και τις φωνές τους η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, η Ελληνική Λύση, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, παρά την απέλπιδα επιχείρησή του να προβάλει τον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Προφανώς μαζί τους, αλλά από διαφορετικές αφετηρίες και χωρίς να έχουν το βλέμμα τους στα μικροκομματικά τους οφέλη, βρίσκονται και οι οικογένειες των θυμάτων. Μύχιος πόθος των πολιτικών; Να επανέλθουν στο προσκήνιο τα ερωτήματα περί διαφάνειας και σεβασμού στη μνήμη των θυμάτων και να απλωθεί στην πολιτική ατμόσφαιρα το τοξικό νέφος του δήθεν «κυβερνητικού εγκλήματος».
Τη... νέα ευκαιρία ορέγεται και ο ως έτοιμος από καιρό Αλέξης Τσίπρας, όταν μάλιστα κλωθογυρίζει και ο μίτος για το περίφημο rebranding. Ο Αλέξης Τσίπρας, με μία ανάρτηση φαινομενικής αλληλεγγύης και κινηματικής προσέγγισης, ανοίγει ένα κεφάλαιο πολιτικών... αθλοπαιδιών πριν πράξει ενδεχομένως την πολυφημολογούμενη δημιουργία νέου κόμματος.
Όπως κάποτε... καβάλησε το κύμα των αγανακτισμένων στις πλατείες και στους δρόμους και έφθασε μέχρι την εξουσία, φιλοδοξεί ενδεχομένως να κάνει κάτι αντίστοιχο, με την τραγωδία των Τεμπών. Τάχθηκε υπέρ του δικαιώματος του Πάνου Ρούτσι που έχει ζητήσει την εκταφή του παιδιού του, θύματος της τραγωδίας.
Ο πρώην πρωθυπουργός, αφού υπογράμμισε ότι αποτελεί «πάνδημη απαίτηση» να μάθει η κοινωνία την αλήθεια για «το έγκλημα των Τεμπών», σημειώνει ότι «το αίτημα του Πάνου Ρούτσι είναι δίκαιο» και καταλήγει: «Η δε ακραία υποκρισία μιας κυβέρνησης που έχει διαπράξει σωρεία παρεμβάσεων, και στην υπόθεση των Τεμπών, να επικαλείται τώρα την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αποτελεί από μόνη της μια ηχηρή παρέμβαση, αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά τον πρωθυπουργό».
Ασκήσεις... τοξικότητας
Στο νέο σκηνικό της τοξικότητας και της λάσπης ρίχνει καύσιμη ύλη και μερίδα των ΜΜΕ. Μία φράση είπε ο Αρης Πορτοσάλτε, με εκείνο το γνώριμο αφοριστικό και απόλυτο ύφος, για να ζεστάνει τις μηχανές της η δήθεν κοινωνική επανάσταση στο διαδίκτυο. Και τα τρολ... έτριβαν τα μολύβια τους.
Ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ ισχυρίστηκε ότι «αυτόν τον χώρο (σ.σ.: το Σύνταγμα) δεν πρέπει να τον αφήσουμε να γίνει “τσαντιροκατάσταση”», αναφέροντας ότι το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη «δεν είναι κανενός πολίτη, δεν ανήκει σε κανέναν αλληλέγγυο, πικραμένο και πονεμένο». Κάλεσε, μάλιστα την κυβέρνηση αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πάρουν θέση και άφησε αιχμές σημειώνοντας πως ο Ρούτσι «έκανε το αίτημα εκταφής μετά από δυόμισι χρόνια και ενώ η ταφή είχε ήδη γίνει με τη νόμιμη διαδικασία και την αναγνώριση DNA».
Τα αυτοπροσδιοριζόμενα κεντροαριστερόστροφα ΜΜΕ άνοιξαν το... ελιξίριο της τοξικότητας και με αφορμή τα όσα είπε ο Πορτοσάλτε έστησαν τον εκτοξευτήρα λάσπης να δείχνει το κυβερνών κόμμα και το Μαξίμου.
Και εκεί που οι οπαδοί της συγκάλυψης έδειχναν να έχουν ξεμείνει από πυρομαχικά, όταν το πόρισμα Καρώνη «τέλειωσε» το ξυλόλιο, ήρθε ο πατέρας-απεργός πείνας και ονειρεύονται να ξαναγεμίσουν τις μπαρουταποθήκες τους.
Πολεμικές τέχνες
Το απόλυτο τοξικό κλίμα απειλεί και πάλι την πολιτική ζωή της χώρας, δηλητηριάζοντας την ίδια την κοινωνία. Τοξική Δεξιά, τοξική Αριστερά, τοξικό και το Κέντρο... Κάπου εκεί στο Κέντρο, η υπόθεση Ρούτσι έφερε τοξικά νέφη και στο εσωτερικό της Χαριλάου Τρικούπη.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης απέστειλε επιτροπή του ΠΑΣΟΚ στο Σύνταγμα, ως ένδειξη συμπαράστασης στον απεργό πείνας, και η Άννα Διαμαντοπούλου –από κομματική εκδήλωση στο Κιλκίς– σαν να του τράβηξε το πέτο: «Εμείς, ως κόμμα... δεν είμαστε ούτε Καρυστιανού ούτε Κωνσταντοπούλου. Είμαστε κόμμα που προέρχεται από μια μεγάλη πολιτική παράδοση, με ηγέτες που γνώριζαν πώς να επικοινωνούν με την κοινωνία στην ουσία – όχι με θεατρινισμούς».
Την ίδια ώρα, σε εξάσκηση πολεμικών τεχνών επιδίδονται και οι Γερουλάνος, Καστανίδης, με αιχμή τον... αδύναμο πολιτικό λόγο. Ο Παύλος Γερουλάνος, μάλιστα, μιλώντας σε κομματικό ακροατήριο στην Αριδαία, προειδοποιεί ότι «αν δεν εκφράσουμε εμείς τον κόσμο, θα γεννηθούν πράγματα που δεν ξέρουμε πού θα καταλήξουν». Μήπως δείχνει προς την Αμαλίας; Ή είναι απλά μία γενική διαπίστωση; Όπως και να έχει, σφίγγει ο κλοιός γύρω από τον Νίκο Ανδρουλάκη και την ηγετική ομάδα του πάλαι ποτέ κραταιού Κινήματος. Και επειδή η πίεση βγάζει λάδι, προσοχή μην είναι τοξικό...
