Σήμερα συντελείται μια ωμή ανθρωποφαγία. Ενας αργός θάνατος όχι της πολιτικής διακυβέρνησης. Αλλά μιας κοινωνίας που πεθαίνει. Για όσους δεν το ’χουν καταλάβει, τώρα, παίζεται η παράταση του Εμφυλίου. Η πολιτική παράγκα, παρούσα. Η αλητεία της υποκρισίας σε πρώτο πλάνο. Τώρα φάνηκαν οι αληθινοί εχθροί.
του Πέτρου Κασιμάτη
Με την τρομακτική υπόθεση Λιγνάδη και τα αποτρόπαια που τη συνοδεύουν, ζούμε τη βύθιση της νέας Πομπηίας! Με το σμήνος των κατηγοριών εναντίον του απέναντι σε ευάλωτες υπάρξεις, ζούμε την κατάρρευση μιας κοινωνίας που εδώ και δεκαετίες ήταν σε περιδίνηση! Ο Βολταίρος -αγαπημένος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις αναφορές για την οικία που αγόρασε η οικογένεια Μητσοτάκη – έλεγε πως η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από μια καχεκτική εικόνα ανθρωπίνων εγκλημάτων! Ας είναι!
Γράφω για τον Βολταίρο, γιατί θέλω να αναφερθώ στον κεντρικό στόχο αυτού του Βαξεβανισμού. Που δεν είναι άλλος από τη Μαρέβα Μητσοτάκη. Όλοι αυτοί οι ηθοποιοί της εν απογνώσει Αριστεράς που ζητούν την παραίτηση Μενδώνη, ουσιαστικά αποζητούν τη λαβωματιά στα πλευρά του Κυριάκου. Όλοι εκείνοι που δεν ήξεραν τίποτα για το έγκλημα, που δεν άκουσαν, που δεν νοιάζονταν για τις φήμες, όλοι τώρα χαιρέκακα απολαμβάνουν τον σχολιασμό των φωτογραφιών…. Σήμερα, κάθε φωτογραφία του Κυριάκου με τον Λιγνάδη στο τέλος μιας επιτυχημένης παράστασης, γίνεται χαριστική βολή. Κάθε φωτογραφία πολιτικών που δέχονται να φωτογραφηθούν πλάι στους πρωταγωνιστές, γίνεται πια μια «απολογία», ένα γενικόλογο «φταίτε» στην ωμή ανθρωποφαγία που συντελείται.
Το «μενού» περιλαμβάνει Κυριάκο, Μενδώνη και οπωσδήποτε Μαρέβα. Τα μισά δεινά της πολιτικής γι’ αυτούς οφείλονται στην Πρωθυπουργική σύζυγο κι έτσι οι πολιτικοί αντίπαλοι τη συνδέουν με μια σειρά από «δράκους» που εξυφαίνουν νύχτα τα καλόπαιδα τα ατίθασα… Κάποιοι… «ημιπιτσιρικάδες» που διαθέτουν το αλάθητο του Πάπα… Ζούμε μια πολιτική σκοτοδίνη. Άλλους τους οδηγεί στη σωτηρία, άλλους στην καταστροφή… Οι ηθοποιοί της εν απογνωσει Αριστεράς έριξαν το ανάθεμα.
Οι πολιτικάντηδες της ΣΥΡΙΖΑικής λογικής επανέλαβαν τις φήμες, τις πληροφορίες των ηθοποιών που ήξεραν, αλλά -αλλοίμονο- δεν μίλαγαν! Διανοητές, όμως, όπως ο Διευθυντής της «Αυγής» διαχώρισαν τη θέση τους . Και το όχι που είπαν, για την ιστορία δεν αποτελεί ποινή, αλλά τιμή! Και τέλος ήλθαν οι γείτονες. Αυτό που χυδαία ονομάζουμε «ανώνυμο πλήθος». Κι ισοπέδωσαν ξανά και ξανά την πυκνότητα της αρετής. Όλοι αυτοί οι «καλοί γείτονες» του Λιγνάδη με τη μεγαλειώδη σιωπή τους που κρατά 30 ολόκληρα χρόνια…
Και οι φίλοι του Λιγνάδη; Άφαντοι. Είναι αυτό που είχε πει εύστοχα ο Ελύτης: «Ήλθαν οι εχθροί μας ντυμένοι φίλοι…». Σε μια κοινωνία που πεθαίνει αργά και θλιμμένα. Σε μια κοινωνία που ήξερε τα ανατριχιαστικά εγκλήματα, μα δεν μίλαγε. Σε μια κοινωνία αξιολύπητη, σε μια κοινωνία που ανθίζουν οι… ταβερνιάρηδες της πολιτικής που ζουν χλιδάτη ζωή και καταγγέλλουν για μια θέση στη δημοσιότητα, θα δανειστώ ξανά τον αγαπημένο τους Βολταίρο «Για να μάθεις να εκδικείσαι, πρέπει να μάθεις να υποφέρεις…»!
