Πριν λίγα χρόνια ο Andrew Baruch Wachtel έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Κατασκευάζοντας ένα έθνος, καταστρέφοντας ένα έθνος» με αφορμή τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Η δημιουργία των σημερινών νεωτερικών εθνών και των εθνικών κρατών προέκυψε γύρω στον 19ο αιώνα, όταν άρχισε η σταδιακή αποδόμηση και κατάρρευση των αυτοκρατοριών, οι οποίες έπρεπε με κάτι να αντικατασταθούν.
Πληθυσμιακές ομάδες που ήδη ζούσαν εντός τους και είχαν ήδη κάποια κοινά χαρακτηριστικά εξεδήλωσαν τη βούληση να αποτελέσουν ένα σύνολο διακριτό από τους υπόλοιπους. Η βούληση είναι η απαραίτητη συνθήκη για να ξεκινήσουν οι εθνογενετικές διαδικασίες, γιατί κάποια κοινά χαρακτηριστικά προϋπήρχαν και ήταν ήδη αναγνωρισμένα. Το καινούργιο στοιχείο είναι η βούληση για την αυτόνομη εθνική πορεία στη νέα εποχή της νεωτερικότητας.
Τα κοινά χαρακτηριστικά ήταν λίγο πολύ, το έδαφος-περιοχή, μια κοινή μυθολογία, αν υπήρχε, κοινή καταγωγή, κοινή ιστορία, κοινοί ήρωες που αναγορεύτηκαν σε εθνικούς, κοινή θρησκεία και πολύ σημαντικό η ύπαρξη κοινής γλώσσας. Κάποιοι εθνολόγοι θεωρούν απαραίτητη την ύπαρξη ενός πυρήνα διανόησης αλλά και μιας ισχυρής εμπορικής τάξης, η οποία θα χρηματοδοτήσει την όλη διαδικασία.
Τις περισσότερες φορές ακολουθεί ένοπλος αγώνας μικρής ή μεγάλης κλίμακας προκειμένου να δημιουργηθεί το εθνικό κράτος και η εθνική επικράτεια. Στη συνέχεια, ενδέχεται το νέο έθνος να χρειαστεί να επιβιώσει απέναντι στα άλλα γειτονικά και αρκετές φορές εχθρικά έθνη ενώ αν εντός της επικράτειάς του υπάρχουν κάθε είδους μειονότητες που δεν έχουν τα εθνικά χαρακτηριστικά ή πρέπει παντοιοτρόπως να αφομοιωθούν ή να απελαθούν ή να εξοντωθούν.
Αυτό ας ληφθεί υπόψη, ιδιαίτερα σήμερα, που την Ευρώπη έχει κατακτηθεί από ισλαμικούς πληθυσμούς, χωρίς καμία διάθεση αφομοίωσης. Με δεδομένη την επιθετική συμπεριφορά των εθνών απέναντι στο πολιτισμικά διαφορετικό και επιθετικό Ισλάμ στην Ευρώπη σήμερα, μπορούμε με μια απλή αναγωγή, να προβλέψουμε τι θα συμβεί άμεσα.
Η καταστροφή των εθνών Ένα έθνος περνάει από διάφορες φάσεις. Ακμή, παρακμή, εθνικές καταστροφές, πόλεμοι, απώλεια, εδαφών και πληθυσμών, υποδούλωση, αναβίωση, αναγέννηση. Το σίγουρο πάντως είναι ότι ένα έθνος, αν υπάρχει η βούληση, δε χάνεται σε καμία περίπτωση. Η σύγχρονη ιστορία αυτό αποδεικνύει.
Οι αιώνια περιπλανώμενοι Εβραίοι, οι Έλληνες, οι λαοί της Οθωμανικής και Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας αλλά και νεότερα έθνη όπως οι Αμερικανοί ή τα έθνη της πρώην Γιουγκοσλαβίας και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αποδεικνύουν εμφανώς τη βούληση των ανθρώπων και των λαών να διαφοροποιούνται, να αυτοπροσδιορίζονται με καθαρά εθνικά χαρακτηριστικά, να φανατίζονται και να υπερασπίζονται μέχρι θανάτου αυτά τα κοινά τους χαρακτηριστικά.
Αποδεικνύονται όλα τα παραπάνω στη στάση των Ευρωπαίων και των Αμερικανών στις εκλογές, οι οποίοι αισθανόμενοι ότι απειλούνται τα εθνικά και πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά από την παγκοσμιοποίηση και την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση επέλεξαν να στραφούν σε πιο συντηρητικές και πατριωτικές πολιτικές επιλογές, φτάνοντας ακόμη και σε ακραίες λύσεις, προκειμένου να υπερασπιστούν τα εθνικά τους τοτέμ, με τα οποία συνδέουν την ύπαρξή τους.
Τα έθνη, τα κράτη, οι εθνικοί πολιτισμοί λοιπόν, που τόσο πολύ έχουν κατηγορηθεί και λοιδορηθεί από την Αριστερά και τους διεθνιστές ως πηγή πολλών δεινών και συμφορών είναι τόσο πολύ συνυφασμένα με την ίδια την ύπαρξη των ανθρώπων, που είναι αδύνατον να τα απαρνηθούν για κάτι πιο αόριστο, ακαθόριστο, πλαδαρό, ασχημάτιστο, χωρίς όρια και εν πολλοίς μη συμβατό με την ανθρώπινη φύση και τον ανθρώπινο χαρακτήρα, όπως το μονομερές open borders και οι κακώς εννοούμενες πολυπολιτισμικές κοινωνίες της μονόπλευρης ανεκτικότητας και αποδοχής ανθρώπων με επιθετικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά.
Ας γίνει λοιπόν κατανοητό ότι τα έθνη δημιουργήθηκαν για να μείνουν και ότι θα γίνουν και πάλι πολύ επιθετικά, αν διαπιστώσουν ότι υπάρχει για αυτά υπαρξιακός κίνδυνος.
