Κάθε φορά που ακούω τον σύντροφο Νίκο Ανδρουλάκη να μιλάει για θέματα οικονομικής πολιτικής και να παρουσιάζει ως λύση ένα αδιευκρίνιστο (ή βολικά μισοπαρουσιασμένο) «να κάνουμε ό,τι κάνουν στη Δυτική Ευρώπη» σκέφτομαι πως μοιάζει με προπονητή του Ολυμπιακού, που η οδηγία του στους παίκτες του είναι «να παίξετε όπως η Μάντσεστερ Σίτι».
προσλήψεις (οι)
1. προεκλογικό αίτημα ή προεκλογική υπόσχεση «έχω κουραστεί από τις προσλήψεις των ψηφοφόρων και τις προσλήψεις των κομμάτων» 2. προεκλογική εκστρατεία «έχουμε φάει στο κεφάλι δύο μήνες προσλήψεις και ελπίζω να μη φάμε και τρίτο» 3. λύση σε κάθε πρόβλημα «η συζήτηση έφτασε μέχρι την ποιότητα των ελαστικών των ασθενοφόρων του ΕΚΑΒ, θέμα το οποίο, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο των εργαζομένων, μπορεί να λυθεί μόνο με προσλήψεις»
Μια ιδιαιτέρως απλή απάντηση
Πολλοί συμπολίτες απορούν γιατί οι δημοσιογράφοι επιμένουν να αντιμετωπίζουν τους συνδικαλιστές ως αξιόπιστους συνομιλητές και κατάλληλους να τους διαφωτίσουν για τα θέματα που έχουν να κάνουν με το Δημόσιο, όπως κακή ώρα τα θέματα που προέκυψαν με το ΕΚΑΒ. Η απάντηση είναι δυστυχώς ιδιαιτέρως απλή. Ο συνδικαλιστής είναι πάντα διαθέσιμος να καλύψει τηλεοπτικό χρόνο και επαναλαμβάνοντας το γνωστό από δεκαετίες ποίημα δημιουργεί ένα αίσθημα ασφάλειας και στο τηλεοπτικό κοινό, αλλά και στους ίδιους τους δημοσιογράφους. Το «χρειάζονται προσλήψεις», ακόμα κι εκεί που ο αριθμός των εργαζομένων είναι το μικρότερο πρόβλημα, καθησυχάζει, σε αντίθεση με τα «χρειάζεται αξιολόγηση, χρειάζεται κοστολόγηση, χρειάζεται καλύτερη οργάνωση, χρειάζεται σχέδιο», που όσο να ’ναι δημιουργούν ανησυχητικές εικόνες ξεβολέματος και δουλειάς. Ετσι δημοσιογράφοι και συνδικαλιστές εκπαιδεύουν έναν πληθυσμό να πιστεύει ότι δέκα άχρηστοι σε μια δουλειά κακά οργανωμένη θα είναι πιο αποτελεσματικοί από πέντε άχρηστους σε μια δουλειά κακά οργανωμένη.
Μια δημόσια συζήτηση που κάνει... τζιζ
Φαντάζεστε μια συζήτηση για τη δημόσια υγεία, η οποία θα περιστρέφεται γύρω από την ανάγκη τής με ακρίβεια κοστολόγησης κάθε υπηρεσίας που παρέχεται στα δημόσια νοσοκομεία, την ανάγκη αυστηρής καταμέτρησης του περιεχομένου των αποθηκών και διαρκούς ελέγχου του υλικού, την ανάγκη αξιολόγησης της απόδοσης των εργαζομένων; Θα κλαίγανε μανούλες και, αν μην τι άλλο, έχουμε μάθει τις μανούλες να τις σεβόμαστε.
Σας μάθαμε πχια!
Βέβαια και οι κυβερνήσεις δεν κάνουν κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά που θέλουν να υπεραμυνθούν της πολιτικής τους σε έναν τομέα όπως η Υγεία, το πρώτο πράγμα για το οποίο επαίρονται είναι οι προσλήψεις που έκαναν στη θητεία τους. Και συνήθως είναι και το τελευταίο...
