Βλέπω και ακούω διάφορους εντός του ΠΑΣΟΚ να διαμαρτύρονται για τα… αυτογκόλ που έχει βάλει τον τελευταίο καιρό ο πρόεδρος του Κινήματος, Νίκος Ανδρουλάκης, με αποκορύφωμα τα όσα είπε για το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με τα αριστερά κόμματα. Για αυτούς ισχύει απόλυτα το γνωστό θεώρημα του ανόητου.
Και χωρίς καμία διάθεση να τους προσβάλω ή να τους πληγώσω, επαναλαμβάνω το περιβόητο θεώρημα που λέει ότι είσαι ανόητος, αν μη τι άλλο, εάν πιστεύεις ότι επαναλαμβάνοντας το ίδιο πείραμα, στις ίδιες συνθήκες, θα έχεις άλλο αποτέλεσμα. Και γίνομαι συγκεκριμένος.
Οι καλοί μου φίλοι στο ΠΑΣΟΚ εκτίμησαν ότι μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, ο κ. Ανδρουλάκης δεν έκανε για αρχηγός καθώς το σύστημα τσούκου-τσούκου μπορεί να είναι για εκείνον καλό, αλλά δεν φτάνει για να κερδίσεις τον Μητσοτάκη, ούτε καν τότε τον Κασσελάκη.
Αποφάσισαν να κινήσουν διαδικασίες για την εκλογή αρχηγού ικανού να αλλάξει τη μοίρα του ΠΑΣΟΚ και των ίδιων. Και αντί να συστρατευτούν και να βρουν ένα πρόσωπο ικανό να κερδίσει τον Ανδρουλάκη, πήγαν στις κάλπες ο καθένας με το αφήγημά του, με αποτέλεσμα να τους κερδίσει πάλι ο Νικόλας.
Ειλικρινά, μετά από αυτό τι περίμεναν; Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να γίνει κάποιος άλλος; Να μετατραπεί στον ηγέτη που θα πάρει το κόμμα από το 12% και θα το πάει εν μια νυκτί στο 35-40% και θα κάνει κυβέρνηση;
Εάν αυτό πίστευαν, θα τους πρότεινα να αναζητήσουν την ανάλυση του παραπάνω θεωρήματος. Και εάν δεν είχαν μεσολαβήσει τα όσα έγιναν στον ΣΥΡΙΖΑ, τότε θα παρέμενε τρίτος και καταϊδρωμένος. Όπως θα είναι και στην εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας, όπου όλα δείχνουν ότι, μετά τη συνεννόηση ΣΥΡΙΖΑ-Νέας Αριστεράς, η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για Γιαννίτση θα πάει άπατη.
Για αυτό και λέω ότι δεν φταίει ο Ανδρουλάκης, αλλά αυτοί που κατάφεραν να χάσουν για άλλη μια φορά από εκείνον, με το πρόσχημα ότι ο Δούκας θα τους έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ.
