Ολοένα και περισσότερο παρατηρούμε, ειδικά μετά την πανδημία, ανθρώπους να είναι μονίμως κολλημένοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να εξαρτούν όλο και περισσότερο μέρος της καθημερινότητας και της ζωής τους από αυτά. Φιλίες, κοινωνικές επαφές, σχέσεις, καθημερινή συναναστροφή, αγορές γίνονται πια όλο και πιο πολύ μέσω αυτών. Σχετίζεται η παραπάνω κυρίαρχη τάση με τη φτώχεια και τη συνεχώς αυξανόμενη μείωση της οικονομικής δύναμης των ανθρώπων του αναπτυγμένου κόσμου; Σχετικές έρευνες που έχουν γίνει απαντούν πως ναι! Όσο περισσότερο αυξάνεται η ανέχεια και η φτώχεια τόσο περισσότερο αυξάνεται και η εξάρτηση από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις οθόνες.
Οι μη προνομιούχοι μπορούν μέσω των οθονών να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν πια να κάνουν στην πραγματική ζωή λόγω οικονομικών δυσκολιών και έλλειψης χρημάτων. Να επικοινωνήσουν, να συναναστραφούν, να διασκεδάσουν, να παρακολουθήσουν θεάματα, να πουλήσουν ή να αγοράσουν πράγματα (ποιος δεν αγοράζει σήμερα από τις γνωστές πλατφόρμες που έχουν προϊόντα σε πολύ χαμηλές τιμές ή ποιος δεν σπαταλάει ατελείωτες ώρες για να βρει διαδικτυακές προσφορές;). Καταφεύγουν λοιπόν αναγκαστικά σε φτηνά ή δωρεάν υποκατάστατα, γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά την πραγματική ζωή.
Στον αντίποδα, βρίσκονται οι προνομιούχοι, οι πραγματικά πλούσιοι, οι οικονομικά εύρωστοι, οι οποίοι επιζητούν με κάθε κόστος την πραγματική ανθρώπινη επαφή και τη διά ζώσης επικοινωνία και συναναστροφή και πληρώνουν όσο όσο, προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν ή να μην έχουν καθόλου επαφή με τις οθόνες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πληρώνουν για ένα γεύμα με φίλους σε ένα εστιατόριο, ταξιδεύουν, για να συναντήσουν αγαπημένα πρόσωπα και δεν αρκούνται στο Messenger ή το Viber, δαπανούν για σπορ και δεν κάνουν γυμναστική στο σπίτι με βιντεάκια από το youtube, κάνουν εξορμήσεις για χαλάρωση στη φύση και δεν σκρολάρουν μανιωδώς και μηχανικά σκοτώνοντας στην κυριολεξία το χρόνο τους, πηγαίνουν στο θέατρο ή τον κινηματογράφο και δεν παρακολουθούν ταινίες και σειρές μόνο από τα συνδρομητικά κανάλια, αγοράζουν από φυσικά καταστήματα, στα οποία υπάρχει πρωτίστως η ανθρώπινη επαφή με τον πωλητή, τον ιδιοκτήτη αλλά και η επαφή με το ίδιο το προϊόν.
Το ίδιο συμβαίνει και με την εργασία. Οι μέσοι υπάλληλοι είναι υποχρεωμένοι να είναι διαρκώς διασυνδεδεμένοι με τους εργοδότες ή τις εταιρείες τους μέσω των έξυπνων τηλεφώνων ενώ οι πραγματικά πλούσιοι έχουν το δικαίωμα της ψηφιακής αποσύνδεσης! Τη δεκαετία του ’80, όταν είχαν βγει οι πρώτοι προσωπικοί υπολογιστές και λίγες δεκαετίες αργότερα, όταν είχαν βγει τα πρώτα έξυπνα τηλέφωνα, μόνο οι πλούσιοι είχαν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν και να τα χρησιμοποιούν, προκειμένου να κερδίσουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Τώρα, που τα τεχνολογικά προϊόντα έχουν γίνει πολύ φτηνά και προσιτά σε όλους, ακόμη και στους φτωχούς, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι φτωχοί είναι μονίμως κολλημένοι σ’ αυτά ενώ οι πλούσιοι έχουν την πολυτέλεια και την επιλογή να κλείσουν το τηλέφωνο για μια ολόκληρη μέρα, να μην απαντήσουν στα μέιλ τους, κάνοντας αυτή τους την επιλογή ένδειξη κύρους και πρεστίζ, επιλέγοντας να ζήσουν την πραγματική ζωή και όχι τη ζωή μέσω οθόνης!
Φτάσαμε λοιπόν στην εποχή της «χλιδοποίησης» της ανθρώπινης επαφής, κατά την οποία η πραγματική, φυσική, εκ του σύνεγγυς ανθρώπινη επικοινωνία είναι ένδειξη πολυτέλειας, πλούτου και δύναμης ενώ η συνεχής, σχεδόν μόνιμη διασύνδεση με τις οθόνες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποδηλώνει ανέχεια και δυσπραγία, δυσκολία του ανθρώπου να ζήσει με πραγματικούς, αληθινούς όρους και συνθήκες. Ο άνθρωπος όμως –είτε πλούσιος είτε φτωχός– είναι από τη φύση του πλασμένος για τον φυσικό τρόπο ζωής, όπως έλεγε και ο Ρουσό. Είναι πλασμένος για την πραγματική επαφή, το άγγιγμα, το χάδι, την αγκαλιά, το φιλί, γιατί όπως αποδεικνύει και η νευροεπιστήμη τότε και μόνο τότε εκκρίνονται οι ορμόνες της χαράς και της ευτυχίας. Είναι νομίζετε τυχαίο που οι περισσότεροι σήμερα είναι κακοδιάθετοι και μονίμως κουρασμένοι;
